
Ora, o ordenador é outra cousa. Hoxe, tras miles de horas de voo, o disco duro do meu ordenador do traballo dixo basta; irmán, ata aquí chegamos. Ben. Por moito que poida recuperar a información (veremos) dos seus escuros intestinos e mutalos a outra máquina, teño a sensación de que nada será como antes, de que me morreu un amigo, un cómplice, alguén con quen teño compartido moito, un ente que, coma min, traballaba segundo o humor que tivera; que pasaba crises de identidade, con días máis simpático e accesible e outros murcho e intratable; que era depositario de segredos, palabras, números e pensamentos; que, coma o ser humano que de cotío lle daba vida, soportaba a síndrome do luns quitando as legañas e poñendo como podía as pilas. Nunha ósmose obvia, o meu ordenador tiña algo de funcionario e ata que o jefe tomaba café semellaba non responder ao xeito.
Que crueis, orgullosos e ingratos somos coas máquinas! No canto de lle retirar unha etiqueta de inventario e condenalo a un miserable exilio de trasto inservible, polas horas compartidas, o magnífico traballo feito e a súa compañía leal, no día do seu falecemento debera dedicarlle ao finado do meu ordenador un tecnosepelio digno e pronunciar unhas palabras na súa honra no momento en que o seu corazón de silicio deixou de latir para fundirse por sempre nas tebras do esquecemento: foches un amigo, traballaches ben, nunca, ata hoxe, me fallaches. Repousa en paz.
3 comentarios:
Mimá, ¿chegou o aquel de poñerlle nome ó aparello? Eu non lle din un enterro digno, pero o meu primeiro ordenata chamábase Chicho e este chámase, na honra daqueloutro, Chichiño. Claro que xa non é o mesmo...
¡O conto é que efectivamente dependemos tantísimo da tecnoloxía! O da memoria que deixamos de utilizar para os números de teléfono é alarmante e ata perigoso. E acaba de entrarme o pánico pensando en que o meu disco duro vaia para o carallo calquera día destes.
Acompáñoo no sentimento
Prezado Rubén:
Moi agradecido polas súas condolencias e os meus mellores desexos de saúde e longa vida para Chichiño e Vde. mesmo.
Acompáñoo no sentimento. Entendo a súa dor ante a perda, esa catarse necesaria, como cando se perde a saúde, entón é cando se sabe realmente o que supón gozar dunha boa. Agora o seu compañeiro deixou de vivir, pero foille leal e cumpriu a súa misión, seguindo os seus ritmos, gardando segredos e información confidencial.
Estou segura de aínda aló dentro latexa un corazonciño agardando ata poder pasarlle o testigo a quen vaia reemprazalo.
Non sei se é bo, pero si inevitable, collerlle cariño a quen dun xeito calado nos acompaña nalgún momento da vida.
Saiba Sr. Blanco Valdés que hoxe o meu sentimento está con vostede.
Daríalle unha aperta se o tivese a man. Valla no canto, unha virtual.
Ánimo!!!
Publicar un comentario