![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOd55djxK2GWVr79FAzeop4y-erCzdSXP5B1oC_x9HSK9tRNCyaA4QNPLZkhciiY83YBQhG2l2M9I31v_SZsH6UgeB9N4gAnI6x9Afx-VW2GAujaiswxciCq22FjbJ-8Vls80pfg/s320/bookburn2.jpg)
Non sei cal será o futuro deste país noso nin quero proxectar de xeito esaxerado a sombra da II República e o que veu despois sobre o presente. Pero, nun clima social e polñitico permanentemente enrarecido, e con independencia doutro tipo de consideracións, que exista unha instancia, como a monarquía, independente da cor política do executivo do momento paréceme unha garantía cando menos valorable. E digo con independencia doutro tipo de consideracións, porque a partir de aquí cada quen pode valorar a nosa monarquía como lle pete (e hai, claro, moita herba que cortar). Persoalmente, a figura de Xoán Carlos éme bastante grata (foi rei cando eu tiña quince anos) e podo afirmar que a súa desaparición non me vai deixar indiferente.
En calquera caso, iso de andar queimando efixies é moi feo; queimar calquera cousa é feo: o lume, que non admite réplica, é amigo de toda sorte de fanáticos, mala xente, amargados, orates e abusóns. Os inquisidores queimaban corpos; os nazis libros; os integristas islámicos bandeiras. Pero resúltame complicado incluír nese grupo a un mozo catalán de vintetantos anos, nacido e criado en liberdade, fillo da opulencia, a quen nunca faltou nada. Non entendo ben a orixe e mecanismos do odio. Será porque o descoñezo.
1 comentario:
Sensato análisis del Sr. Administrador
Publicar un comentario