Abascal y cierra España

O vate Máximo Estrella, sublime e pobretón, doíase con carraxe de que para os españois la vida es un magro puchero; la muerte, una carantoña ensabanada que enseña los dientes; el infierno, un calderón de aceite albando donde los pecadores se achicharran como boquerones; el cielo, una kermés sin obscenidades, a donde, con permiso del párroco, pueden asistir las Hijas de María. Este pueblo miserable transforma todos los grandes conceptos en un cuento de beatas costureras. É imposible penetrar a cerna dun pobo con tal estética literaria se non se posúe o xenio de Valle-Inclán. Imposible? Tal vez non. Outro colega xeneracional de don Ramón de las barbas de chivo volvía a esa médula, secular e rica de facetas, en catro extraordinariamente lúcidos versos: La España de charanga y pandereta, cerrado y sacristía, devota de Frascuelo y de María, de espíritu burlón y de alma quieta. 
Hoxe ya semos europeos e España é un país orgulloso de semellarse aos outros países da súa contorna. As touradas, a tortilla de patacas, a sesta, falar moi alto e as dezasete modalidades baixo as que se pode solicitar café nun bar son apenas unha anécdota, o recordatorio amable dunha teimuda tendencia a manter, vivos e puxantes, trazos que aos de fóra lles fan moita graza. Pero o camiño para termos chegado a ser un país coma outro calquera foi, en verdade, unha congostra virada e ben fodida. Da expulsión dos xudeus á Contrarreforma, da Inquisición aos Caprichos de Goya e da capa de Luís Candelas ás folclóricas con faralaes transita un mar de tempo,  escuridade,  sangue e medo. Transita a media España que de 1936 a 1975 rompeulle o corazón á outra media; unha España que non se parece a nada.
Interrogado nuna entrevista pola súa idea sobre política exterior, Santiago Abascal confesou: «Ahí me has pillao». Eu creo, e creo que milleiros de españois tamén o cren, que a Santiago Abascal a política impórtalle un pito. A violencia de xénero, a inmigración, o aborto, o estado das autonomías… son problemas demasiado comúns aos problemas de calquera país e, por iso, cuestións grises e aburridas. Abascal (que xa tardaba), como Franco, prefire non meterse en política. O seu é a España eterna, simple e doadamente comprensible, esa España que vai e vén no complexo devir dos séculos, de charanga y pandereta, da nostalxia de grandezas alcanforadas, de copa e puro despois de xantar e da amizade dos diestros, unha receita que tampouco se parece a nada e coa que, temo, don Santiago pode colleitar notable éxito.