Na nosa lingua galega peta
é xeralmente a terceira persoa singular do presente de indicativo do verbo petar, a saber, bater nunha cousa ou
persoa (peta na porta). Tamén como
pronominal, petar vale apetecer ou
querer facer algo (non me peta). E
ultimamente, en castelán coloquial, lo
peta quere confusamente dicir que alguen fai algo extraordinariamente ben
(ou, cando menos, iso é o que entendo eu, nun momento lingüístico onde todo
semella valer e, por exemplo, cundir
pasou como por arte de maxia a significar ‘gustar’: iso non me cunde). Pero cando se escribe con maiúsculas, PETA, ten
pouco que ver cos valores léxicos sinalados e responde, máis ben, a unha
carallada de ultramar, condensada no acrónimo de People for Ethical Treatment of Animals, a cuxa delegación nacional
se lle acaba de ocorrer unha idea, digamos, pintoresca: a de substituír certos
especimes fraseolóxicos por outros para non ofender os animais. No progresivo e
por demais imparable proceso de agilipollamento colectivo, que neste furancho vimos reiteradamente denunciando dende hai tempo, resulta que agora, ao
dicirmos coller o touro polos cornos
ou matar dous paxaros dun tiro, corremos o risco de agraviar un boi ou molestar
un víchelocrego, actuando, cando menos, de xeito irrespectuoso cos inalienables
dereitos de tan nobres especies. Ignora PETA que, en troques, outras expresións como ser un lince, ter a forza dun cabalo ou
unha vista de águia enfatizan grandes valores destes animais?
A linguaxe, que, por se vostede non o sabía, é un organismo
vivo, plástico e dinámico coa curiosa propiedade de funcionar na marxe da
corrección política, cristaliza expresións para alén do seu significado
orixinal, e, así, o cabelo de anxo é
un doce de pasteleiro e non o pelo dun ser celestial. Polo mesmo, vai ser
extremadamente difícil impedir que a vostede lle escape algunha vez que traballa coma un negro ou que o enganaron coma a un chino, porque, cando
así se expresa, tira dunha frase feita orixinada vaia vostede a saber cando e
baleirada xa do seu recto contido léxico, e nada máis lonxe da súa intención que aldraxar etnia ningunha.
Ao cabo, en todo este movemento da linguaxe politicamente
correcta, non hai máis ca postureo, tontería e gana de amolar. O afecto e respecto aos animais,
as actitudes positivas cara á integración social dos inimigrantes ou os valores
de igualdade entre mulleres e homes non precisan de requintamentos idiomáticos
e inventos contra a gramática, senón de integridade ética, convicción e
compromiso persoal, algo que, se non se ten, ningún artificio lingüístico pode substituír.
No hay comentarios:
Publicar un comentario