Dor de España 3.0

A don Miguel bilbaíno e reitor da minerva helmántica doíalle España. Como para todos os membros da súa quinta, que contemplaron atónitos o saldo do vello imperio e unha demolición de valores que os enfrontaba ao abismo dun futuro incerto, España era unha dor punzante, unha patoloxía sen cura, na que ao lamento dos pobres, secularmente pobres, mesturábase o alarido do préso, torturado nun escuro calabozo por querer que os pobres deixaran de selo e, dando ambiente, o fedor a bosta dos cabalos dun exército brutal, formado por generalotes, que eran como esperpentos de guiñol ou cine mudo.

España doíalle á xeración do 98 pero esa dor era unha levísima molestia para o que agardaba nos anos vindeiros á vella pel de touro. A dor de España, asimétrica como adoita acontece coa dor, pois é raro que a un lle doan os dous riles ou os dous xeonllos, cortouse polo san en 1936, decidíndose a sangue e lume que España só ía doerlle a unha das súas metades, pois da outra metade encargaríase un caudillo enviado pola graza de Deus, unha graza, por certo, que, curiosamente, tende a inspirar sempre os ditadores. Cando, en 1975, a bioloxía, que todo o pode, puxo fin una unha longa noite de pedra, na que tamén o corazón dos homes era de pedra, semella que España ía deixar de doer, pois as balas, os paseos e as checas eran cousa do pasado e chegados eran os tempos de, entre todos, facer borrón e conta nova. Pero, ai, o pasado é ese país estranxeiro onde as cousas se fan doutro xeito… Malia os intentos de algúns poñer fin, con remedio farmacolóxico ou cirurxía se era preciso, á secular doenza, outros moitos empeñáronse en manter aberta a ferida e alongar inedfinidamente a sombra, ominosa e torva, do pasado.

A dor de España, esa conciencia de non termos remedio e de levarmos séculos a garrotazos, é xa un clásico e, como os clásicos, infinitamente plástica: adáptase a todo xénero de nova circunstancia pois os seus patóxenos reitéranse ao longo da historia con dorosa monotonía.

As palabras afogadas pola emoción da señora Pastor, presidenta do Congreso dos Deputados, tras un bochornoso episodio parlamentario de ínfimo nivel, reflicten a dor de España 3.0, a sombra -tecnolóxica, moderna, dominada pola Internet e as redes sociais pero igual de torva e ominosa- dunha xenreira mutua e colectiva, agarrada dende séculos á pel do país como os carrachos se agarran á pel dos cans.