Os ósos de don Claudio

Denominamos en galego cos fermosísimos substantivos donicela, denosiña ou donceliña (e comadreja en castelán) un dos bichos máis feroces e agresivos, malia o seu pequeno tamaño, da familia dos mustélidos. Esa capacidade universal de sublimar a percepción da maldade coa ironía e a proximidade maniféstase entre nós cunha intensidade especial. Así é que un ferrolán de nación, de nome Francisco, que, como bo militar, ocupou, tras unha horrible efusión de sangue, unha posición da que non se moveu ata que a Parca quixo lembrarse del, foi orixe de infinidade de chascarrillos. Dos chistes sobre Franco, hai un do que gusto especialmente pois achégame á miña terra da Ulla. É o caso que, cando su Excelencia viña a pescar ao couto de Couso, puxéronlle de acompañante un do país, que coñecía como a palma da man os saltos e fervenzas do río onde andaban os salmóns. Este dicíalle ao ditador: Eche allí, don Claudio. E outra vez: Ahí es buen sitio, don Claudio. Franco, estrañado, atallouno e preguntoulle por que lle chamaba así. E o bo do paisano razooulle que, sabendo que todo o mundo lle chamaba Claudillo (e imaxinando como as gastaba), el prefería non tomarse confianzas…

Pois aí teñen a don Claudio de rabiosa actualidade, por mor do complexísimo problema nacional de onde poñer os seus maltreitos ósos a seguiren dando malvas. Cuestión peliaguda, abofé, que semella queimar como unha pataca quente, e da que, sen dúbida, depende o futuro da civilización occidental e o benestar inmediato de non sei cantos millóns de españolitos (cataláns incluídos). Quen lle ía dicir a don Claudio que, tras corenta anos tocándolle a paletilla ao país, e corenta e tres durmindo o sono eterno, ía saltar día si dia tamén á primeira dos principais xornais e partes da tele! E é que hai sombras alongadas de máis.

A min, este transportín mediático da momia lémbrame aquilo que Tonecho dicía, desolado e no seu inimitable castrapo, do seu fillo Tucho: No lo quieren, no lo quieren y no lo quieren. No Val dos Caídos non o queren. Na castiza basílica da Almudena tampouco. En Ferrol, moito menos, non vaia ser o demo que, ao conxuro da familia, resucite. Ai, don Claudio, que facer cos seus ósos? Aquí quixera ver eu o oráculo de Delfos! Se, mesmo, un descontento coa exhumación (que de todo hai) alimentaba o vingativo designio de cargarse o presidente e, polo visto, xa o tiña todo preparado para o magnicidio! Que aburrimento de país.
Un graffiti de porta de váter que vin un día dicía: No se os puede dejar solos. E asinaba: Franco.