La manada

Disque o risco que corremos ao discutirmos cun parvo (algo que facemos, probablemente, máis adoito do que vostede cre) é que nos confundan con el. Por iso é un exercicio do que cómpre fuxir, malia que, especialmente no eido profesional, tal continxencia preséntase con teimuda reiteración e as máis das veces resulta inevitable. O malo da cousa é que, chegado un punto, e posta a contribución a nosa intelixencia, semella no termos máis camiño que enfrontar o parvo coa súa condición dirixíndolle unha aseveración directa do estilo de «Ti es parvo, de xeito que é inútil que entendas razoamentos sensatos», o cal, claro está, non pode facerse sen xerar unha fenda polo que, en tales situaciones, tiramos de diplomacia florentina e, como con suxestiva hipérbole expresamos en romance, hai que morder a lingua.
Pois o que digo dos parvos extrapólase a innúmeras peculiaridades da nosa pobre natureza humana. Non debéramos discutir nin trocar o sentido con violentos, con persoas tóxicas, con deprimentes especializados, con pesimistas crónicos, con vaidosos patolóxicos nin con machistas de regulamento, pois corremos o risco de que se nos confunda con eles.

O realmente molesto dos cinco antropomorfos coñecidos nos medios e redes sociais como La manada (un símil, por certo, inadecuado por irrespectuoso coa nobreza dun lobo, dun xabarín ou dun bisonte) é que se poida chegar a confundir un varón, polo feito de ser varón, con calquera deles. Sobre o dominio físico que calquera home pode exercer sobre unha muller (un dominio biolóxico de innobre uso), existe un imperativo categórico, moi doado de percibir e tan vello como o mundo: a contención do impulso sexual chegado un certo punto, un punto que, unha vez ultrapasado, sinala a diferenza entre un home íntegro e un sinvergonza que, non só tira proveito senón que fachendea da súa formidable condición de macho e rei do mambo. Estes cinco tipos, rapaces novos, dous deles servidores públicos coa misión de protexernos, poñen branco sobre negro o fracaso dunha sociedade contraditoria, na que a veneración pola denominada educación en valores colisiona violentisimamente co comportamento bestial de cinco individuos, desprovistos en absoluto dos valores máis elementais, e cos que ningún home de ben quere ser confundido. Que un profesor universitario se asome á impunidade dunha rede social dende a cociña da súa casa para xustificalos pon branco sobre negro algunha cousa máis, como, por exemplo, a cotización social da universidade dos nosos días.