Optimistas

Hai quen afirma que todo optimista é un pesimista mal informado. Porque a realidade é moi túzara, quen defende tal pensamento cre que cando se descobre a verdadeira cara das cousas  fica pouco, ou ningún espazo, para unha visión das mesmas construtiva e luminosa. Da miña nenez, lembro unha parella dos tebeos, don Óptimo e don Pésimo (da pluma do xenial Escobar, autor tamén de Zipi e Zape), e, dos marabillosos debuxos animados da factoría Hanna & Barbera, outra parella de animais humanizados (un león e unha hiena) non menos entrañable, Leoncio e Tristón, que representaban, de xeito cómico, o yin e o yang, o rostro amable e positivo da vida fronte ao lado escuro onde todo é malo, escuro, negativo. A expresión persoa tóxica púxose nos últimos anos de moda para designar, precisamente, o quintacolumnista disposto a traizoar a alegría, cercenar a esperanza ou poñer paus na roda a toda idea ilusionante en canto se lle presenta a ocasión, un especime que pulula por todo ámbito que vostede poida imaxinar (pense, pense, e de certo que coñece algún…). 

O certo e verdade é que os tempos non nolo poñen doado aos optimistas. Unha crise que arramplou con todo o que se poñía por diante; unha clase política que, lonxe de estar á altura, puxo por obra aquilo de a río revolto ganancia de pescadores e levou a corrupción a cotas inimaxinables; unha permanente erosión social de valores característicos (o compromiso, o esforzo, a integridade, o coidado do trato interpersoal, ata, se me apuran, a boa educación) foron o caldo de cultivo dunha sensación de derrota, rendición e ausencia de estímulo, se cabe, máis perceptible na xente da miña xeración.

Eu fun neno no franquismo das primeiras teles, os seiscentos e a tecnocracia; adolescente cando espichou Su Excelencia; mozo na Transición e os primeiros gobernos socialistas. Debuxei o meu mapa do mundo sobre a ilusión (ou, tal vez, o espellismo) dunha sociedade máis aberta e igualitaria e dun país co acelerador da modernidade pisado a fondo. Agora, a piques da sesentena, teño a sospeita (ou a convicción?) de que a peaxe desa ilusión foi demasiado alto e o apretón do acelerador un algo esaxerado. 

Pero non me faga vostede demasiado caso, que non quero poñerme estupendo. Seguirei sendo un optimista e atopando motivos para selo. Na miña, na nosa Universidade, por exemplo, está a piques de abrirse un tempo novo no que todos deberiamos loitar por recuperar a ilusión perdida, e este é un pensamento alentador. Porque os optimistas sempre vemos unha luz tras a que correr.