Os outros

Hai uns días, nun breve desprazamento a pé entre dous puntos da cidade (en Santiago todos os desprazamentos a pé entre dous puntos da cidade son breves, o cal é impagable: nunca entenderei a mitificación da gran cidade), un home e unha muller descoñecidos paráronme para preguntar por un edificio, nun caso, e unha rúa, noutro. E eu, que vivo subxugado polo feo vicio de pensar, reflexionei, tras a primeira consulta, qué da miña fisionomía foi o que levou ao preguntante a seleccionarme entre a morea de xente que naquel momento deambulaba ao noso redor. Nestas estaba, cando me asegunda a outra forasteira, co cal a base da miña reflexión multiplicouse por dous, concluíndo, de xeito provisional, que ou algo teño que inspira confianza, ou ben, que todo na vida é produto da casualidade. De por parte, como todo animista, creo pouco no azar e, ben en troques, percibo unha orde rigorosa no acontecer da nosa vida, apoñendo o que outros atribúen ao albur a unha forza inmutable semellante á que ordena as mareas ou a sucesión da estacións. Debeu ser, polo tanto, un sentimento de confianza a que levou a estes dous descoñecidos a solicitar, a xeito de Tom-Tom animado, as miñas orientacións. 
Que é, en efecto, o que nos conduce a fiarnos do aspecto dun descoñecido e non doutro? Cómo, na selva que hoxe é unha cidade, xestionamos os nosos sentimentos primarios cara aos centos de persoas coas que nos cruzamos? Non deixa de resultar paradoxal que canto maior é unha urbe, é dicir, canto meirande é o número de seres humanos obrigados a convivir nun espazo reducido, maior é igualmente a sensación de mutua desconfianza, de inhibición fronte ao desposuimento alleo, de individualismo militante. Reparou Vde. nas actitudes habituais dos pasaxeiros dun vagón de metro nunha gran capital? Ollares fuxidíos, aillamento, rostros extenuados, intensa comunicación… co móvil. Semella que, no canto de nos unir en comuñón, o estado do benestar e a hipertecnoloxía tenderon veos de silencio e enchouparon de aséptico egoísmo a maneira en que nos relacionamos. 
Hoxe, o pensamento único obriga á desconfianza do outro e quen non o fai é porque é un inxenuo, que tarde ou cedo caerá da burra percibindo que, ao cabo, todo o mundo é malo, vai ao seu e só é cuestión de tempo que nos dean a puñalada trapeira. Nunca me gustaron os moralistas e nunca farei desta columna un espazo para pontificar. Pero confeso que ás veces, tras apartar a vista cando un fulano cun tetrabrik de viño me pide un euro pola rúa, sinto que o mundo é unha merda.