Épater le bourgeois

Tanto para os seus complexos comportamentos colectivos e ritos amorosos como para manifestar as xerarquías dentro do grupo, os animais (non racionais, refírome…) usan, xa do seu aspecto externo, xa dunha linguaxe xestual específica, xa dun inventario concreto de sons, xa dunha combinación de todos estes recursos. Virando para o terreo humano, deduzo que os convencionalismos en virtude dos cales, no proceder social de todos os días, moita información necesaria para as interrelacións cos demais pode extraerse directamente do noso indumento, deben ter unha base natural.

Digo eu que non se trata de pavonearse coa fachenda dun galo señorito senón do convencemento de que unha parte do atractivo que teimamos en outorgarnos a nós mesmos véndonos ben compostos e cumpridos diante do espello, debe irradiarse cara ao exterior. Nun país de pobretóns e pailáns onde ata hai nada o desaliño era norma, en canto un poñía unha gravata a estúpida pregunta era: E ló, vas de boda? Eu confeso que se poño gravata é porque me vexo ben e santas pascuas, coquetón que un é. Polo demais, postos a buscar simbolismos sobre esta inocente tira de tea, tan deostada de mareas, candidaturas populares e outras catacumbas, propoño a Vde. que vaia á ventá única de google, escriba  ‘Lenin’ e logo clique sobre imaxes.

A ideoloxía (e aló cada quen coa súa mentres respecte a dos demais) non está reñida con iso tan humano de gustarnos entre nós e resultarnos mutuamente agradables. Por outra parte, aquilo de épater le bourgeois estaba ben para poetas esfameados e anarquistas de gardarroupa nunha época de visillos de cretona, casinos municipais, pítimas de absenta e sofás infestados de cascudas. Hoxe, nunha sociedade moderna e artificiosa, que ten elevado a categorías celestiais a moda, o deseño ou a gastronomía, pretender que unha camisa a cadros arremangada, unha barba de tres días ou unhas playeras gastadas destilen rebeldía ou transgresión é, simplemente, facer o ridi, pois, por moito que un se empeñe en traducir a súa ideoloxía na súa roupa, o que os demais ven é un fulano que máis lle valera gastar cincuenta euros en Zara e ter un chisco máis de respecto. Poñamos agora que o tal fulano ou fulana representan, en virtude de universal sufraxio, ao pobo que lles deu o voto (e viste mellor ca eles) e entón a falta de respecto acada xa o nivel do puro insulto. Porque hai algo consubstancial a todo mesías que viste unha túnica para distinguirse dos demais: nun momento dado, as nubes lle estorban ver o ceo. E así lles vai.