Feras

Un colega editor asegura que a única diferenza entre a súa universidade, e aínda a universidade en xeral, e un zoolóxico é que nesta última instalación as feras están engaioladas e, en troques, na universidade andan ceibas e as súas vítimas permanentemente expostas aos seus, tan despiadados como imprevistos, ataques: lobos, raposas, serpes velenosas, hienas, leonas, tigres e tigresas, asnos salvaxes, tímidos mouchos, traizoeiras curuxas e agresivos diaños de Tasmania pululan por despachos, aulas, bibliotecas e laboratorios agardando o ocasión propicia de lanzar os seus colmillos, gadoupas ou letal ponzoña contra o inocente que, polas máis variopintas razóns, a fera pode considerar un inimigo. Eu dígolle ao meu colega que lle acepto o símil, acaso un chisco contundente de máis, sempre que el me conceda que non se pode limitar á universidade senón que a comparación é aplicable a calquera outra grande empresa. 

Toda grande empresa é, en efecto, unha estrutura extraordinariamente complexa na que, en definitiva, se ven obrigados a convivir inevitablemente intereses e sensibilidades moi diferentes e, por veces, realmente nos antípodas. É así que as tensións derivadas da colisión de vontades estimulan a máis feroz competitividade, a competitividade incrementa a vaidade, a vaidade conduce á envexa, esta aguilloa o odio e u odio converte un humilde funcionario nunha besta brava e un estirado executivo nun Carcharodon carcharias capaz de papar a sua nai por unha pata con tal de obter unha conta de resultados que mellore a do departamento rival. 

Se algo conseguiu este despiadado capitalismo dos nosos días, alicerzado no consumo compulsivo e na constante creación de superfluas necesidades, foi converter as relacións laborais nunha fronte de guerra, na que, como no amor, todo vale e todo está permitido. O caso do mozo británico, executivo de banca sometido a un cadro de obxectivos demencial, que morreu cando se ía duchar tras setenta e dúas horas traballando sen repouso, non é máis ca a punta dun iceberg de inhumanidade, un iceberg no que o estrés é case unha obriga moral, a marca do traballador infatigable, pois vivir reconciliado coa serenidade e dispoñer de tempo para un mesmo son signos inequívocos do mediocre, do vago ou do paleto que, por non ter, non ten nin perfil de Twitter, LinkedIn e Facebook, e así vive tan relaxado. Non sei a vostede pero a min mellor me iría cun traxe de amianto e unha mangueira porque teño a sensación cotiá de que non fago outra cousa ca apagar lumes. Ou de intentalo.