Dixo un poeta, non sei cal (amnesia
dos anos), que, a falta de todo, nos queda a poesía. A poesía é, en efecto, a expresión do inefable, o calostro,
nutricio, denso, docísimo, da metáfora imposible. Pero nin eu, que, debo confesalo, teño
vimbios de poeta, atopo por veces, enfrontado a unha realidade fea e túzara, ese
consolo necesario, como el aire que
exigimos quince veces por minuto. Malos tempos para a lírica, abofé! Confeso
tamén que a miña máxima aspiración na vida é, e foi sempre, a de ser un tipo
normal, fiel dunha balanza na que pesares e ledicias, relanzos e tensións,
frustracións e esperanzas oscilan en sensato equilibrio. Como todo o mundo, se
imos ao caso. Que feliz sería eu viviendo
en mi casita de papel! Pero, ai, o papel da casiña é cada vez máis feble e transparente. Porque,
como tamén dixo o pensador, o inferno son os outros. E o inferno medra e medra
sen parar consonte teimamos en estar máis (que non mellor) informados. De por
parte, non me cansarei de recomendar, como bálsamo profiláctico de moitos
males, protexerse do exceso de información, do mesmo xeito que dos raios UVA. A
tese é ben doada: de dez noticias, sete son malas, do cal,
seguindo unha lóxica absoluta, só pode inferirse que informarse moito é intrinsecamente nocivo
O meu mapa de mundo é unha xeografía
sinxela de ambicións: gañar a vida honestamente; gozar dos amigos e da familia;
sentir o arroubo perante un solpor atlántico e tomarme un vermú con aceitunas
de cando en vez, procurando non facer aos demais o que non me gustaría me
fixeran a min. Pero, dende xornais, emisoras e partes televisivos asáltame
diariamente o inferno, ese inferno sartriano, insoslaiable dos outros. E os
outros son, se vostede me entende, israelís matando palestinos, rusos matando ucraínos e ucraínos
matando rusos, avións que caen do ceo ao chou dun taimado simún ou ao designio
vesánico da maldade. O exército dos outros infernais está tamén provisto de demos
máis domésticos: Bárcenas, Matas e Fabras, Pokemons, Gurtels, urdimes de desintegración
moral e impúdico comercio de diñeiros públicos, que conducen á desconfianza,
cando menos, ou o desespero, cando máis, de quen contemplamos este averno sen
termos penetrado en el, en función da nosa capacidade de resistir a náusea e,
tamén , de chegar a fin de mes. Como un último reduto, eu excluía certos
recantos da memoria (a miña persoal e, creo, a coleciva do país). Jordi Pujol
habitaba un deses recantos. O seu ingreso no inferno dos outros prívame ata do
último reduto. En que crer?
No hay comentarios:
Publicar un comentario