Beatus ille

Como é ben sabido, unha característica do moderno ubanismo occidental é ter afastado os urbanitas das cidades, achegándoos, grazas aos excelentes inventos chamados chalé acaroado e urbanización, a unha sorte de vida natural, na que, en calquera caso, para quen queira, saiba ou poida escoitalos, palpitan os sabios consellos dunha existencia máis temperada. Polo demais, prodúcese, así, un fenómeno no que alenta o paradoxo: os centros das cidades envellecen e as súas periferias gañan en louzanía e dinamismo. Iso que denominamos calidade de vida ten bastante que ver, ao meu xuízo, co reencontro con actitudes que criamos imposible recuperar na vida urbana. Cando, por exemplo, na miña urbanización paro a botar un párrafo cun veciño que traballa no garaxe da casa e, espontaneamente, convídame a un chanqueiro, iso semella lembrar bastante os xeitos de relación tradicionais das aldeas, onde o tempo era unha dimensión amigable, e non o eterno inimigo que nos somete arreo á sevidume dun horario intratable. Outra das prácticas a que estimula a proximidade da natureza é o paseo, algo que, existindo de toda a vida, foi rebautizado, co aditivo dunha indumentaria peculiar (botas chiruca, gorra de béisbol, calzón curto, bastón e outras gilipolleces) como sendeirismo ou (horror!) trekking. O que o fulano que cava no monte ou vira a terra para a sementeira pensará destas hordas de invasores urbanos, que converten en territorio do pracer o que para el e a súa estirpe foi a carga do destino, é algo digno de considerar.
Pero, ollo, a pretendida vida natural do íncola moderno de urbanización non deixa de ser unha imitación, un facsímil de universos máis puros, cada vez máis esquecidos. A vinte minutos da casa, transitando polas corredoiras centenarias da Amaía, existen, parece mentira, vestixios dun mundo perdido. A pedra venerable das casas doutro tempo, barbadas de lique e herbas malas, rumia o abandono de  aldeas, nas que a norma era a soidade e a comuñón cos ritmos da natureza o metrónomo da existencia. Non boto en falta un atavismo romántico nin apelo ao enxebrismo intelectual que, en realidade, subestima a pobreza material, e aínda peor espiritual, dun pobo, pero non deixo de apreciar que late na pedra das casoupas, nos camiños, nas tellas do país, nos vellos soutos e touzas, unha autenticidade rotunda, que hoxe se vendería nos anticuarios.