Corrupción

Meu pai, en gloria estea, foi alcalde da Estrada entre 1959 e 1970. Nunha etiqueta propia de mentes simples, un alcalde franquista (na mesma medida en que eu fun un neno franquista). Viviamos daquela nunha casiña típica da posguerra, na que os nenos durmiamos con tías e avoas, había un brasero con badila baixo a mesa camilla e aos interruptores das lámpadas, de escura baquelita, se lles chamaba peras. Cando chegaba o Nadal, tiñamos que habilitar a despensa para dar acubillo aos presentes con que era agasallado o señor alcalde. Os agasallos, non se vaian crer, eran unha garrafa de sidra nova ou de viño do país; un saco de patacas; as súas botellas de augardente, un polo grande, un par de coellos, e, xa máis raramente, unhas tabletas de turrón chocolate ou unha bolsa de peladillas. Papá era un home simpático e accesible, serio nos seus compromisos e traballador infatigable, e eu supoñía que aqueles humildes dons eran en obsequio desas galas, que el gastaba o mesmo co gobernador civil ca co máis pobre labrador, agradecido por poder dispoñer por fin da traída de auga ou de luz eléctrica no seu lugarexo. Papá mercou o seu primeiro coche, un Dyane 6, seis ou sete anos despois de deixar a alcaldía e morreu, con 83, nun piso de alugueiro. Igualiño que agora. Claro que el era un alcalde franquista e os de hoxe son alcaldes de corporacións democráticas, onde vai parar. Imaxino que su señoría, Pila de Lara, non tería o máis mínimo titubeo en imputalo por sospeitar, con todo fundamento, que tras aquel capón ou aquela garrafiña de viño da Ulla se agochaba un escuro entramado de corruptelas e influencias persoais na procura de inconfesables beneficios. Intúo que dona Pilar de Lara, reverenciada neste país de papanatas como unha semideusa de moralidade incólume e inmune á máis mínima tentación humana, nunca cruzou a delgada líña vermella e saben moi ben onde está. Ben por ela, porque eu non o sei. Tal vez, ter aceptado que un empresario me convidase algunha vez, en horario de traballo, a un café (mesmo cun cruasán) me coloca do lado escuro da forza. Non, isto é pouca cousa. Un xantar de porco celta co arroz sería suficiente? Acaso dúas botellas de tinto pesquera? Que dilema! Serei eu tamén un corrupto? Toda caza de bruxas é sempre produto da insensatez, un patrimonio no que España é unha potencia internacional.