Menú para unha illa deserta

Con ocasión dunha interviú para certa revista (unha publicación especializada, sesuda, aburrida e sen santos, non vaia vostede a pensar en papel cuxé…), sentín unha gran ledicia cando vin que o cuestionario incluía a pregunta do millón de dólares, esa interrogante absurda e manida, unha parvada de pregunta que, acusando claramente as escasas luces do preguntante, deixa en grave risco a intelixencia do preguntado. Con todo, a miña satisfacción proviña de que, precisamente polo seu valor de topicazo recorrente en entrevistas a personaxes de maior vitola, non quería eu pasar a mellor vida sen tela respostado. Algo así como engadir a resposta a esa pregunta ás tres accións inexcusables na vida (ter un fillo; escribir un libro e plantar unha árbore) que, polo demais, boa parte da humanidade excusa.

A pregunta de marras (e xa imaxino que, nesta altura, estará vostede mosqueado sobre que raio de pregunta será) entraña unha desproporción tal que non ten resposta posible e, de aí, a súa absurdidade. Lembra vostede aquel chiste de cando aínda había conferencias e operadoras telefónicas? Era un que chama á Telefónica. O tipo pregunta: Ola, é aí a Telefónica? Unha voz feminina: Si, que número quere? ao que o gicho retruca: Cales ten?

En fin, que, na mesma liña, a pregunta famosa é: Que libro levarías a unha illa abandonada? Madia a leva! Como elixir un entre unha cantidade tan abafante de candidatos? Como elevar á categoría de único campión a tal número de excelentes concursantes? Como humillar centenares de grandes amigos, que nos deron o mellor de si cando cultivamos a súa amizade, co desprezo da nosa indiferenza?

Se a dicir a verdade vai, xa nin lembro o que respostei na interviu referida, e ben pouco importa. Tempo despois atopei a resposta perfecta nun pensamento de Ramón Gómez de la Serna: Existen moitos modos de mirar os andeis dunha libraría pero o peor de todos é o daquel que chega co desexo de comprar todos os libros e marcha sen ningún. 

Nestes días estraños, cada un de nos arribou a unha illa deserta e talvez a estúpida pregunta cobra unha dimensión especial pois, unha vez experimentadas todas as formas e versións do aburrimento, faise imperioso alimentar o intelecto con algunha délicatesse. Nun delicioso e breve artigo titulado precisamente Alimentar o intelecto, Lewis Carroll, con chispeante retranca británica, imaxina un médico que, máis preocupado da nutrición mental que da puramente corporal, recomenda a un paciente, indixestado de mala literatura: Nos días vindeiros non tomes máis que lecturas sinxelas. Nada de novelas, que non te vexa eu! Unha recomendación moi oportuna en tempos de confinavirus ou coronamento, nos que alimentar incorrectamente a cabeciña pode resultar máis nocivo que poñerse malo de fabada.