Shinrin-ioku

Karaoke, tatami, kimono, bonsai, surimi, samurai, tempura, iudo, ikebana, manga, mikado, kamikaze… Mire vostede que nos cae lonxe o imperio do Sol Nacente e, así é todo, poucos estranxeirismos gozan na nosa lingua da popularidade e prestixo das voces importadas do arquipélago nipón. Ten moito que ver no asunto, creo eu, a fascinación que sobre Occidente exerceu sempre a orixinalidade, heroica épica, delicadeza e espiritualidade (ou unha combinación de todo) da cultura xaponesa. Non é só que bonsai, tatami ou ikebana sexan verbas fermosas, dotadas dunha sonoridade étnica e remota; é que, de seu, cultivar árbores a microescala, axoenllar para tomar o té ou converter os ornamentos florais nunha arte sublime son manifestacións dunha altura moral directamente derivada da elegancia vital, o amor pola contemplación e o aproveitamento das leccions inesgotables da natureza.
E, falando de natureza, sabe vostede o que é shinrin-iouku? Home, así non se pode! Todo hai que explicalo! Hai que poñerse ao día! Menos mal que aquí estamos para o que faga falta…

Pois si, shinrin-ioku é a última tendencia chegada a Occidente do país do sushi. Literalmente significa ‘baño de bosque’ e se refire aos contrastados beneficios que, sobre a saúde, produce a inmersión na luz, nos sons, nas cores, nos aromas da silente quietude dos bosques (visite shinrin-yoku.org e xa me contará). Polo visto, practicar con frecuencia o shinrin-ioku, que está arransando en media Europa, reduce a presión arterial, tempera o estrés e os seus  moitos efectos nocivos, mellora a calidade do sono, axuda á recuperación tras unha enfermidade e, mesmo, estimula o funcionamento do sistema inmune. Xa ve, mellor (e máis barato para todos) ca ir ao ambulatorio e saír cunha ducia de receitas.

A verdade é que, como os urbanitas somos todos medio papahostias e apouchamos co que nos boten, abonda con que se bautice con nome exótico algo que levamos facendo séculos para acabarmos crendo que somos la mar de orixinais. Eu, qué quere que lle diga, levo bañándome en bosque ben de anos, en boa medida porque a Amaía, bendita terra na que habito, é un a xeito de inmenso balneario para tal fin: bosques infindos de carballos e meloxos, castiñeiros, freixos e bidueiros, nos que deixarse seducir pola maxia de nai Natura e esquecer o mundo son a cousa máis doada. Pero, claro, se ademais, a andar polo monte agora se lle chama shinrin-iouku a cousa gaña moitísimo, onde se vai comparar! Seguro que fai máis efecto.