Impactos comunicativos

Estímase que un ser humano contemporáneo occidental recibe nun día máis impactos comunicativos que un ser humano medieval en toda a súa existencia. Hai anos, contemplando extasiado os fermosísimos capiteis dunha igrexa na Liébana, pensei: «Para o  pobre servo liebanego, estes capiteis, cando asistía aos oficios no século XIII ou XIV, eran talvez o único obxecto nobre que ollaría en toda a vida, para alén do seu mísero enxoval; o único obxecto, asombroso na súa filigrana, alegórico na súa sinxela significación, que transcendería unha cotidianeidade marcada pola fame, a superstición, o medo e a enfermidade». Hoxe, compracentes usuarios do estado do benestar, non comer porque se pon un malo da cabeciña (e non porque lle falte o pan, o que foi común en toda a historia da humanidade) é o testemuño evidente dunha sociedade enferma de consumo e hiperabundancia. O complemento paradigmático desta sociedade é unha tecnoloxía de fábula, responsable da hipertrofia informativa e de vivirmos adheridos a un cacharro que, menos pagarnos a hipoteca, fai de todo: ten música a dar co pé, pelis, e-mail, grava e envía mensaxes de voz, vídeos e fotos a unha persoa ou a unha comunidade de persoas, o que implica, por vía directa, que, a) unha empanada de xoubas que alguén vén de tirar do forno sexa un acontecemento histórico e moi celebrado para esa comunidade de persoas, e b) non se saiba moi ben se o cacharro de marras é un apéndice noso ou nós un apéndice do cacharro.

Tempos houbo, ben próximos, en que as cousas eran moi distintas. Comunicar cun amigo, poñamos por caso, chamado Secundino e residente en Baños de Molgas supoñía pedir unha «conferencia» (hoxe as aspas son obrigadas) a unha señorita de voz nasal que, con acento de Segovia, adoitaba preguntar: Eso es Orense, ¿no?  e tamén ¿Es a cobro revertido? Aclarada a localización da fermosa vila balnearia e o financiamento da conexión, cando finalmente tiñamos a Secundino al aparato, daba comezo un proceso comunicativo polo xeral traumático e caracterizado por permanentes interferencias eléctricas, ruídos, chasquidos e estralos, que obrigaban a vociferar preguntando media ducia de veces a Secundino se nos oía: ¿Oes, Secundino? ¿Secundino, óesme? Secundiiiiinoooooo!! Cando Secundino nos confirmaba o establecemento de tan penosa canle para a conversa (é dicir, que si, que nos oía), proseguía a vociferación, de xeito que para transmitirlle a Secundino algo tan complexo como que chegabamos a Baños de Molgas o xoves no Castromil das seis, un remataba enronquecendo e maldicindo da nai que abatanou a Telefónica. 
Hoxe, para o mesmo, teriamos 31 guasaps de Secundino e 29 nosos. Eu, xa postos, case prefería enronquecer.