Utopías

En Madrid, na sesión ordinaria de certa corporación á que pertenzo e a piques de comezar a miña intervención, percibo un zumbido no meu celular. Obsérvoo de esguello e comprobo que hai un novo guasap. A identidade do remitente faime barruntar unha terrible nova, temida dende hai días, que confirmo lendo a breve mensaxe: unha vella amiga, esposa e nai de tres fillos, colega de formación filolóxica e profesora da nosa universidade, vén de render a vida, tras un atroz diagnóstico e un proceso patolóxico fulminante. Era máis nova ca min. Dende agora será unha lembranza luminosa, atesourada na artesa das máis luminosas lembranzas. 

O resto da xornada foi de poñer cara de póquer, finxir unha normalidade que estaba lonxe de sentir e preparar un retorno á casa entoldado por un decaimento inevitable. No aeroporto, onde, pola doce forza do costume, xa teño os meus recantos coñecidos e ata case entrañables, miro a xente deambular, apresada nos seus traballos, agardada por alguén, comprometida a súa presenza nalgures, tal vez a  milleiros de quilómetros tres ou catro horas despois de cruzarse comigo. Nunha das tendas duty-free do aeroporto soa Dust in the Wind, o fermoso clásico de Kansas, e penso que nin a mantenta un fondo musical podería reflectir de xeito tan fortemente emocional o meu estado de ánimo. Sinto un calafrío e dificilmente reprimo as bágoas. Iso somos, penso, pó no vento, só pó no vento, malia a fráxil e enganosa convicción da nosa omnipotencia tecnolóxica, malia o veo de analxese que, fronte á desolación e o sufrimento, tendeu unha sociedade hedonista e artificiosa e que nos leva a desviar a mirada cando o informativo amosa unha pateira ou un campo de refuxiados.

Hai unhas semanas participei, canda varias compañeiras e compañeiros máis da universidade, nun acto sobre as utopías no século XXI, un acto ao que apelaba unha dobre convocatoria: a inauguración do Campus da Cidadanía da universidade compostelá e o quinto centenario da primeira edición dun libro estraño, emocionante, profético dun autor estraño, emocionante, profético: a Utopía, de Tomás Moro, que publicamos en versión galega nos nosos ‘Clásicos do Pensamento Universal’.  Todos os circunstantes arredor daquela mesa fixemos, dende ópticas diferentes, un canto á utopía. Quen podería vivir sen crer que os imposibles poden deixar de selo? 

Sentado  nunha incómoda silla de plástico do aeroporto, agardando o embarque do meu voo, reflexionaba na forza da utopía que nos legou un home, amantísimo da vida pero condeado a morte. E a revivín, non sei se con máis intensidade pero si con máis emoción, iso seguro, pensando en Ana.