Que hai do meu?

De certo reitor da universidade compostelá dos anos cincuenta contáronme que, como eficacísimo profiláctico contra a lexión de pedichóns que diariamente franqueaban a súa porta con algunha comenencia, practicaba un sistema infalible: antes de o seu interlocutor abrir a boca, e viñera ou non ao caso, espetáballe: «Por cierto, lo tuyo va bien». 

Reaxía, deste xeito, o intelixente mandatario a unha sorte de comportamento tan enraizado como por demais molesto nas relacións laborais, e aínda sociais, un comportamento do que algúns individuos (de certo que coñece vostede máis de un) son verdadeiros virtuosos e que, para recoñérmolo, demos en rotular cunha pregunta: «Que hai do meu?».  

Porque é o caso que, a carón de persoas razoables e ponderadas, entendedoras de que cando piden algo a alguén é posible que este alguén teña xa ateigado o saco dos pedimentos, hai suxeitos que, como elefante por bazar de porcelás, acostuman entrar a degolar, persuadidos de que o futuro da civilización occidental depende de que a Xunta de Galicia sufrague a organización dun congreso internacional sobre as aplicacións terapéuticas do ourizo de mar ou de que a Fundación da Ciencia e a Tecnoloxía financie un estudo sobre a pervivencia do coreano na península de Kamchatka. E, consagrados a fin tan necesario para universal beneficio da república, estiman que é obriga da Xunta de Galicia ou da Fundación da Ciencia e a Teconoloxía antepoñeren a súa perentoria solicitude a todo xénero de compromiso adquirido con anterioridade. 

Esta, en efecto, é outra das curiosas características do profesional do «que hai do meu»: a urxencia. Posiblemente sospeitoso de que someter tan peregrinos proxectos a unha reflexion serena é o mellor camiño para que se lle diga que non, só lle vale marchar do despacho do sufrido encargado de atendelo coa firme seguridade de que o ditoso congreso sobre as propiedades terapéuticas do ourizo de mar conta xa con financiamento para  dentro de dous meses, non vaia ser o demo que, por pospoñer a celebración do evento, o ourizo de mar perda as súas propiedades terapéuticas e daquela, zas!, quedamos sen congreso.  

De todo debe haber na viña do Señor. Dicía don Francisco aragonés en tempos da Ilustración que é o sono da razón o que produce monstros. Barrúntome eu se non producirá máis enxendros aínda a súa excesiva vixilia, pois iso de estar dándolle todo o día á cabeciña non pode ser bo. En fin, que vimos de estrear ano e, se tal, cómpre preguntarlle a 2017: «Que hai do meu?».