Os zetas

Eu sen enterarme e, o que son as cousas, teño dous zetas na casa. Non, non se trata dun novo modelo de coche coreano, nin de electrodomésticos de última xeración, dispositivos dixitais ou dalgunha extravagante raza canina. O zeta é, segundo o criterio dunha consultora moi preocupada por definir os hábitos de consumo da poboación, un ser humano occidental (home ou muller resulta indiferente) nacido entre 1994 e 2010, e que, mire vostede que os hai orixinais, forman a xeración que segue á xeración X e a Y. Chegados a este punto, penso eu, por certo, que, para bautizar a próxima, vaise ter que tirar do comezo do abecedario ou, como nas matrículas de antes,  mesturar as letras, de xeito que, ao mellor, os nacidos entre 2075 e 2100 resulta que son é a xeración CF, vaia usté a saber. 

Os zetas son nativos dixitais pois para eles a Internet está tan indisolublemente unida ao seu ecosistema como para min o estaban o colacao, as pipas La Pilarica ou as pelis de Maciste. Mesmo a min, na miña condición de miserable inmigrante dixital, cústame xa lembrar que un día non moi afastado o mundo carecía de  e-mail, google e guasap (e iso que o meu periplo pedagóxico iniciouse en tenra idade cunha pizarra e un pizarrillo nos parvulitos de certo establecemento denominado Grupo Escolar José Antonio).   

Aos zetas, que veñen a ser case o 26% da poboación mundial actual, colleunos a crise, tras anos de sobreabundancia  e derroche, e a crúa constatación de que tamén papá e mamá tiñan que apretar o cinto; colleunos o cambio climático, un terrorismo de escala internacional alentado por un fanatismo medieval, un paro recalcitrante que non semella escampar e, no caso español, a inquietante sospeita de que fóra do seu país as cousas andan mellor para atoparen algunha posibilidade de futuro. Os zetas son autosuficientes, creativos e cuestionan permanentemente unha escala de valores que eles non estableceron. 

Atribúen a G. K. Chesterton, ese inesgotable pozo de frases célebres, o intelixente pensamento de que cando un non ten nada mellor que facer escribe as súas memorias.  Tal vez cando chegue a ese punto, siga eu o consello do escritor británico, e me dedique a encher de paparruchas dous centos de folios contando o que foi a miña vida, non digo que non. Cando menos, de tal xeito, os dous zetas que teño na casa poderán comprobar como nunca hai nada baixo o sol e , ao cabo, a súa vida non se distingue tanto da vida do seu pai, porque a rolda da existencia é cíclica e o propio de cada época é crer que os tempos son chegados e a fin do mundo está á volta da esquina.