Na pel dunha árbore

Para a xente da miña quinta, hai tanto tempo que a hipertecnoloxía da comunicación se instalou nas nosas vidas que certas situacións cotiás da nosa nenez semella, de tan primitivas, non teren acontecido. O trío la la la en branco e negro, a carta de axuste, o himno nacional na hora do peche ou Aurora, a operadora telefónica da vila, a quen abondaba con solicitar «Aurora, ¿me pones con mi padre?», son lembranzas case perdidas no limbo gris do tempo, que moi dificilmente son quen de vencellar coa asepsia omnipotente da cultura dixital. A pizarra e o pizarrillo, cos que eu comecei un vigoroso periplo pedagóxico no grupo escolar José Antonio, representan para os meus fillos algo así como un percutor paleolítico de asta de cervo para min. Os chamados (se ben ou mal chamados non o sei) nativos dixitais son usuarios, en efecto, dun firme convencemento: Internet naceu co mundo e é absolutamente imposible que algunha vez, acaso nunha remotísima época, WhatsApp non existise.
Na vertixe crónica dun desenvolvemento técnico sen precedentes na historia da humanidade, que, por contraste, eleva o primitivo á categoría social do sublime, resulta alentador comprobar que, como os vellos roqueiros, hai cousas inmorrentes. De onde procede o costume de comunicar amores nos toros das árbores é algo no que non podo satisfacer a curiosidade do lector amable. Do que si podo dar fe é de que é unha práctica vixente, saudablemente vixente, engadiría eu. En certa alameda veciña á casa, a onde acudo con frecuencia na procura de sosego, atopei hai pouco, de xeito por completo inopinado, unha árbore coa seguinte declaración gravada a punta de navalla (ad pedem litterae): «Tania, estas moy voa, buenisima». Ademais de testemuñar, alén de inestable ortografía, unha indisimulada admiración por Tania e, nomeadamente, pola súa anatomía, o anónimo violador da pel virxinal do plátano venerable é un paradigma de diglosia, iso que, en enxebre denominación, chamamos no país castrapo. Reconforta pensar, polo demais, que entre tanta rede social, tanta milonga e tanta mamarrachada, existen todavía canles de comunicación anacrónicas como un bisoñé, auténticas como o pan de leña, atávicas como a caña branca en botella verde.
Con todo, ao respecto dunha mensaxe tan sincera, persístenme dúas dúbidas: 1) lería Tania o «guasap» arborícola?, e 2) el non sería Pablo Iglesias, enamorado cal Orlando redivivo, o anónimo inscritor?