Poderán?

De cando en vez, nunha sociedade mediática como a nosa, é dable detectar situacións de auténtica obsesión social. E, por moito que actualmente o peso dos mass media disparen tales obsesións a unha escala patolóxica, non semella un fenómeno novo. Xa en 1830, o escritor alemán Ludwig Börne escribía: «Uns botánme en cara ser xudeu; outros perdónanmo; un terceiro mesmo me eloxia; pero non hai ninguén que non pense no asunto. Todo o mundo está enfeitizado polo círculo máxico dos xudeus e non hai xeito de saír del».

Dun tempo a esta parte en cafés matutinos, xantares de empresa, charlas de tanatorio, tés de domingo e timbas de tute subastado resulta imposible tratar a nosa maltreita actualidade política sen evocar a primeira persoa plural do presente indicativo do verbo poder, vocábulo que automaticamente excita as emocións máis encontradas: nuns, a desconfianza; noutros, a esperanza; neste, o desprezo; nese, a máis xurdia adhesión, naqueloutro, a indignación… Pero, como no caso do literato xudeu-alemán, todo o mundo, por unha ou outra razón, vive subxugado ao feitizo dun tipo con coleta, que,  provisto dunha artillaría oratoria sen precedente, se colou nas nosas vidas de xeito tan inesperado como contundente.  

Ata a irrupción deste señor, había en España unha pax augusta, que, malia con inevitables sustos e turbulencias, insuflaba na vida política unha certa nonchalance, derivada dunha tranquilizadora alternancia: esquerda-dereita, socialdemocracia-liberalismo… Por riba de etiquetas e matices que, se imos ao caso, veñen pouco a conto, Pepé e Pesoe vivían nunha arcadia de agora eu-agora ti, sen contaren con máis inimigo que puidera alterar a cabeza da liga nin atoldar o horizonte. Pero, como lebre saltarina, nun repente, a pole da política patria e as portadas de informativos, debates e outras catacumbas aparecen ocupadas por apelidos montaraces (Herrejón, Monedero) e outros de sabucho familiarmente compostelán (Bescansa), achegando os amores do líder coa lideresa doutra formación de progres unha bonita nota romántica, na que se intúen designios políticos trazados entre sabas e intercambio de fluídos.

A figura do salvador que, ao conxuro da pureza, destila o arcano místico para transmutar a mentira en rectitude, a postración en ventura e a náusea en sorriso é tan vella como o mundo. De todo canto mesías ten producido a historia (e o catálogo, dende  o fillo dun carpinteiro arameo ata certo cabo austríaco, dá para aburrir), atérranme as consecuencias dun don que lles é característico: o seu convencemento.