26.4.10

Kinski

Eu son máis un gran relector ca un gran lector. Iso de andar á que caia, buscando morbosamente nas librarías e tragando novidade tras novidade (patoloxía editorial, por certo, moi común) é para min un pouco como andar querendo facer amigos todos os días, no canto de disfrutar dos que un xa ten, e afondar na riqueza de matices que, cando bos, os amigos ofrecen á percepción repousada, tal o viño de reserva, tras o paso dos anos. E, como cos amigos, cos libros pasa o mesmo: o catálogo dos bos, dos verdadeiros, daqueles de fidelidade comprobada, é máis ben cativo.
Volvín hai pouco a Dracula. O meu amor polo tema, noutras calas literarias máis ou menos coetáneas a Stoker, foi xa indisimulado nas páxinas deste furancho. E, ao fío da lectura do grandísimo roman que dá forma definitiva e sistemática á figura do infeliz monstro chuchón, revisitei, tras moitos anos dende que a vin o filme por vez primeira, o Dracula de Coppola. Lembro unha discusión de hai anos con certo admirador do estilo cinematográfico americano fronte ao europeo. Ao cabo, a conversa, iniciada por derroteiros que agora non son quen de lembrar con exactitude, deu nunha argumentación comparativa entre a peli de Coppola e Nosferatu de Wener Herzog, remake, como ben sabido é, de Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (F. W. Murnau, 1922). Se ao meu contrincante dialéctico supurábablle en cada argumento a súa adhesión á superprodución copoliana -na miña opinión abigarrada, excesivamente literal e apegada ao relato orixinal pero mostra, iso si, dun financiamento que non se parou en barras-, a min en cada embate xurdíame unha xermanofilia evidente, que enfatizaba o minimalismo expresionista da cinta de Herzog (herdo directo do orixinal de Murnau), a súa atmosfera profundamente poética, aínda acrecentada cunha banda sonora exepcional do estraño grupo, moi pouco coñecico, Popol Vuh, pero, antetodo, a miña querencia case maniática por dous actores: Klaus Kinski e Bruno Ganz (a beleza etérea a case intanxible de Isabelle Adjani dá para outro post).
Nosferatu é, sen dúbida, unha das dez pelis que debera vostede ver antes de morrer (se non o fixo xa) e que, desde logo, eu levaría a unha illa deserta (de haber cinematógrafo, claro, en tal paraxe). Kinski simplemente se sale. De feito, e contra as previsións, o éxito da cinta sorprendeu a director e actores. Hoxe, creo, é un filme de culto, un monumento do culto vampírico.
Kinski, mala ostia, dado a todo xénero de excesos, de negra fama que o precedía alí onde ía, resúltame extraordinariamente atractivo, e creo que o régisseur Herzog o conducía, como ninguén, a papeis onde o actor brillou a altura incomparable. Lope de Aguirre, "a cólera de Dios" e Fitzcarraldo son outros tantos personaxes tocados da aureola do malditismo, o infortunio, aviolencia ou a extravagancia que Herzog transmutou en Kinski, con inesquecibles resultados. Verdi en fonógrafo no medio do Amazonas son, para o dono deste local (un pouco rariño, concedo) do tipo de combinacións audiovisuais que, en efecto, é difícil esquecer, e ás que, como aos vellos amigos e os viños nobres, hai que retornar de cando en vez.

2 comentarios:

arume dos piñeiros dijo...

Pero Lope de Aguirre algo mellor có Fitzcarraldo, non? Ou bastante mellor. Vamos: unha boa e outra mala. En realidade, unha pasable a outra infumable. Non?Hehehehehe.
Ademais, o Kinski é, por riba de todo, o pai de Nastassia. O mellor que fixo.

juan l. blanco valdés dijo...

Me ofende Vd. de manera permanente. Nos veremos en el campo del honor. Coléricamente suyo,
J.