8.4.10

Matiné

Será a preguiza a que fai que mundo me pareza a primeira hora da mañá un bulto oneroso, que anoxa e aburre? Tras a violenta ruptura do sono, nunca sentíchedes o desexo irreprimible de dicir que lle dean bertorella ao mundo, ao traballo, a ese tráfago rutineiro de présas e urxencias que tan importante parece a tododiós? Alguén me explicou a teoría do tobo: como mamíferos que somos -por moi superiores que sexamos, mamíferos ao cabo- o noso tobo, a nosa madriguera é a cama. Alí é onde nos sentimos protexidos e alonxados de ansiedades e preocupacións, De feito, é moi bonito que en galego cama e tobo dos animais sexan sinónimos, e así se di a cama do raposo ou a cama do lobo.
A min o canto dos melros na mañanciña, lonxe de me parecer poético, paréceme un insoportable anuncio da luz, da nova xeira de adrenalina que, como unha fera agazapada, agarda por nós. Eu, se por min fora, dáballes ao carallo dos merlos unha boa ración de cartuchos do 12. Nesa hora, tan pouco amable, a vida semella un fardo gris que ninguén quere. Non me estraña que houbera un programa de radio que se chamaba Jack el Despertador.
Unha vez escribín un poema intentando transmitir algunha das confusas sensacións dunha mañán na que hai que facer unha viaxe. Chámase Matiné. Velaí vai, por se a alguén lle gusta:

Están tras la ventana el mundo
y la numeración obstinada de los días.
Está el café en la mesa y la epidermis fresca de las cosas,
alzando la vista y tanteando la calidad del aire,
como recién nacida, como en el silencio
recogida. Está el azúcar
en el azucarero y las moscas que la rondan
en la actitud que se espera
de quien sólo es abandono.

Están aun las sábanas calientes,
y aun dispersas las migas de la cena
testigos de una advertencia acaso decisiva.
Late un dolor sordo y antiguo
desparramado en el mantel,
inventándose anónimos agravios
para invadir impune los límites del alba.

Está el desayuno y los minutos del reloj
apremiando los pasos hoy definitivos:
la maleta y el adiós en la guantera,
el mapa preparado del país de ningún sitio,
el abrigo y la expresión extraña,
la puta esperanza de que algo cambie ya cansada.

No hay comentarios: