Ai mamá

 

Eu sosteño que os problemas, luces e sombras do mundo levan sendo os mesmos dende que o home é home (e a muller muller, claro), mudando só nos importantes matices loxicamente derivados das diferentes circunstancias de cada época. Se lle falo a vostede de Temujin é probable que quede como está. Pero se lle digo que o tal Temujin, que debeu ser un camándula de coidado, pasou á eternidade atendendo por Chenguis Kan a cousa xa cambia, non? Ben, ao que ía, que eu prendo nunha silva. É posible que entre este Señor do Universo (pois iso vén ser Chenguis Kan en cristián), Guillerme o Conquistador, Adolf Hitler e Vladimir Putin medien centos e centos de anos pero, negarame vostede que os catro estiveron movidos pola mesma insaciable e morbosa ansia de conquista e de dominio, de faceren valer a súa liñaxe e mapa do mundo sobre os dos outros? Ok , estamos, pois, de acordo. Dicía o cantautor luso Luís Cília en tonada memorable: as moscas mudam, só a merda não varia.

Desta incontestable verdade xa nos advirte a divindade en famosa sentenza: Nihil novum sub sole, versión latina do Eclesiastés hebreo, capítulo 1, versículo 9: O que foi, será. O que xa se fixo, iso é o que se fará; nada novo faise baixo o sol. Todo, así pois, repítese ciclicamente malia que ás veces poidamos percibir certas cousas como revestidas de grande orixinalidade e imaxinación.

De certo que lembrará vostede o show candidato a eurovisivo de Rigoberta Bandini (á quen logo gañou pola man Chanel, sempre ready pa romper cadera, romper corazones). O sorprendente atuendo da cantante e o atrezzo da actuación, no que sobranceaba un enorme peito feminino, serviron para dividir opinións: as mentes ben pensantes, persoas de orde e presidentes de casinos municipais vían no espectáculo de Bandini un inexplicable alarde de mal gusto, unha mascarada propia de patéticas feminazis e tías descarriadas, que, a Deus grazas, non foi quen de competir con Chanel, modelo de tía buena convencional, domesticada e servicial, que, mesturando o movemento sinuoso das nalgas, susurra ao seu macho: Te gusta to' lo que tengo, Te endulzo la cara en jugo de mango, Se te dispara cuando la prendo, Hasta el final, yo no me detengo.

Persoalmente, gustei moito da Ay mamá, a canción de Rigoberta e da súa posta en escena pero, sobre todo, admirei a reivindicación que transmitía, unha reivindicación que, non obstante, ten moi pouco de orixinal, pois a nobreza da maternidade vén xa incorporada dende hai moito ao repertorio popular en castizo proverbio: Madre non hay más que una y a ti te encontré en la calle.

A mamá de Bandini é todas as mamás do mundo: mulleres que tantos meses levan sangrado e sempre teñen caldo na neveira. Durante anos pregunteime, en efecto, polo enigma de que no frigo de doña Carmen Valdés houbera todo os domingos croquetas, empanadillas e milanesas para levarmos eu e meus irmáns, dando por suposto, claro, que meu pai e ela mesma non pasaban fame o resto da semana. Ata os nove anos eu crieime nunha contorna absolutamente feminina, pois de min e de meus irmáns ocupábanse, ademais de miña nai, miña avoa, xa viúva, unha tía solteira e outra tía, a miña madriña, nai dos meus curmáns máis próximos. Será, talvez, por iso que non ten límite a miña veneración á figura da nai, dadora da vida. Existe algo máis sublime que unha muller embarazada? Algo máis fermoso que unha muller aleitando o seu meniño? Por que será que tanto medo dan as tetas, cando sen elas non habería mundo nin beleza?

O machismo non é unha actitude, é, precisamente, a ausencia de toda actitude, responde só ao instinto primario, sen adobo, do dominio, semellante en todo ao de Chenguis Kan ou o amigo Putin. No machismo non hai poesía, nin beleza, nin unha miga de intelixencia emocional, tan só  o pulo, meramente fisiolóxico, do membro enchido de sangue ou do bíceps que se tensa para asestar o golpe. Por iso, e porque soñar non custa nada, eu creo que un violador ou un maltratador non naceron dunha nai, atopáronos na rúa.