O amor, esa forza

Mentres me dirixía á porta de embarque dun aeroporto, asistín a unha escena tan trivial como sobrecolledora. Unha rapaza e un rapaz, que, polas evidentes mostras, levaban separados un tempo (eu supoño que moito tempo, malia que para Cupido un día de separación é a eternidade), atopábanse de novo, corpo con corpo, boca con boca, mans con mans. Mentres eu pasaba, fugazmente, observei que os mozos non falaron durante un tempo pois impedíallo o choro provocado por tan inmensa ledicia. A mera intrascendencia da escena non foi abondo para afogar en min a emocionante sensación da admiración perante o fenómeno máis desgarradoramente humano do que se ten noticia: o amor. O amor é unha forza motriz, un tsunami devastador, unha turbina, un carburador de triplo corpo, só comparable na súa potencia co seu xemelgo do lado escuro: o odio.
O encontro dunha parella de mozos no aeroporto, onde se cruzan constantemente os destinos de milleiros de persoas, dous seres humanos que levan contando os días para voltar a veser e para quen a separación é unha tortura, é deses feitos que serven para poñer orde no caos e para, invocando a monsieur Arouet, lembrar que a forza de ocuparnos de cousas urxentes esquecemos as esenciais.
Na sociedade dixital, os seres humanos convertémonos en algo estraño. Emocionámonos vendo bicarse dous mozos e non sentimos apenas nada cando a tele nos transmite que un fanático suicida matou cincuenta persoas en Afganistán ou que unha patera afundiu con seis nenos dentro. Fixemos da violencia, do sangue, da morte en masa un ente alleo ata que a presenza do mal se fai próxima. Valía máis a vida de Diana Quer que a de calquera dos desherdados anónimos que afogan fronte ás costas de Eldorado? Igual que o amor, tamén o odio ten o seu xeito de facer as cousas. A un meniño subsahariano mátao o mar, as mafias de desalmados que trafican co futuro dos que non teñen nada, un capitalismo despiadado que atribúe ao diñeiro o estatuto dun deus. A Diana Quer matouna José Enrique Abuín Gey, alias o Chicle, de 41 anos, natural de Asados, concello de Rianxo. Cando o mal ten nome e apelidos, o noxo ten a curiosa propiedade de facerse patente, denso, case táctil. E o amor tamén. Porque, a diferenza dun anónimo neno senegalés, o Chicle ten cara. E Diana Quer tamén.
“Dous mozos bícanse no aeroporto tras un ano sen verse”. Imaxina vostede este titular nun xornal? Pois eu, con todo, creo que é, que segue sendo unha gran noticia.