Cando rematei a
carreira, e conforme fixera cos meus irmáns meirandes e faría despois coa miña
irmá máis nova, o finado de meu pai, Dioloteñanagloria, foi á de Tarolo,
alcume dun señor apelidado Couceiro que
rexentaba unha imprenta na estradense rúa de Serafín Pazo, a encargarlle unhas
tarxetas de visita. Por certo que este Tarolo tiña un can, branquinegro,
cimarrón e mala leite, que un día, sendo eu ben meniño, saltoume enriba e
traboume nunha illarga, causándome máis humillación que dano, pois lembro
chegar cas da miña avoa choroso e con gran sentimento. Ben, ao que ía, que,
como o lector adoito destas páxinas sabe ben, eu prendo nunha silva. Aló foi
meu pai onda Tarolo a encargar as tarxetas de visita e aos poucos días entregoume,
todo orgulloso, a caixiña de plástico transparente coas duascentas tarxetas,
nas que, en abigarrada tipografía inglesa, rica de curvas e reviriganchos, se
declaraba: Juan Luis Blanco Valdés,
e, debaixo, Licenciado en Filología
Hispánica.
Aquel acto de meu pai era, así o entendín, un rito de paso,
á solemnidade do cal contribuín coa miña actitude seria e ao tempo agradecida
ao recibir a caixiña. Aínda, tras tantas viravoltas e tumbos desta congostra
revirada que é a vida, conservo varias daquelas tarxetas en lugar reservado,
coma quen agocha o fósil dun trilobites.
Foi aquel un rito de paso ao que eu debín renunciar cos meus
fillos: aínda que todo é posible pois son ben novos, ningún quixo ir á
universidade, o cal, confeso a Vde., causoume non pouco disgusto. Eu agradezo á
Universidade (en maiúscula, a miña amantísima Universidade compostelá) terme
proporcionado unha visión ampla e dinámica das cousas, que, aventuro, foi a
mesma que lle proporcionou a meu pai e da que este fixo gala durante toda a súa
vida. Os meus estudos de lingüística, de latín, de teoría e crítica literaria, de
historia da lingua, de metodoloxía comparada… aprendéronme a facer da filoloxía
a miña vocación, do humanismo o meu pulso vital e da edición a miña profesión.
A proposta intelectual honesta, a busca infatigable da
verdade, a percepción crítica dos acontecementos, un mapa do mundo alicerzado
na extrema valoración do coñecemento, velaí os elementos que aquela tarxetiña de visita subsumía en
catro palabras: Licenciado en Filología
Hispánica, pois eses son, de certo, os elementos constitutivos da
universidade, en todo tempo e latitude. Hoxe, teño para min que ninguén encarga
xa tarxetas de visita para poñer algo tan banal como licenciado no que se sexa,
pois a universidade, non digo que perdera, pero si diluíu as súas esencias en
beberaxes espúreas. Ora, tamén pode ser que cos anos eu dea demasiadas cousas
por sentadas, pois que todo mude é a lei
do mundo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario