7.1.16

Corazón da Amaía



É ben coñecido o pensamento sentencioso de que un é de onde ten os libros. Os meus libros (os meus e os que, por herdo acumulativo dende meu avó, fixen meus cando tocou) residen dende hai xa ben anos nun cómaro do fermoso país da Amaía («a Amaía, pasala de día», pide o proverbio para así regalar os sentidos con tanto esplendor). Dende esa altura, na que convivo cos meus libros, enxérgase o val, deitado entre bosques, leiras e aldeas. Contra as tardiñas da primavera, tan amantiña paisaxe transmite momentos de intensa maxia: mentres o día se desangra, vai anegándose o val de penumbra e, pouco e pouco, entre delicadas febras de brétema e o doce rechouchío do melro, acendéndose as luces das casas do home. Cando a noite remata por tender o seu manto, semella poñerse en orde de combate un exército de vagalumes. 
Se os meus libros son, pois, de Brión, non vexo motivo eu para negar tal nación. De feito, tras as voltas e viravoltas da vida, asinei unha sorte de contrato interior para vivir en permanente comuñón coa paisaxe e a natureza desta terra pródiga. Nas súas valgadas, no canto harmonioso dos seus mil regatos e mananciais, no silenzo mesto das súas fragas, no engado das súas vellas corredoiras atopo o contrapunto necesario para atemperar as tensións desta existencia de tolos rexida polo obsesivo bucle de traballar, producir e consumir. 
Eu confeso que debo moito á paisaxe que, cada vez que sento diante do meu portátil para escribir, se abre diante de min: todo acto de creación chega a establecer unha relación umbilical coa liturxia e o contexto que o propician. Ollando o val, ebrio de lonxanía, e co estímulo sonoro das miñas músicas favoritas, escribín versos de sutil poesía, sesudas reflexións profesionais, centos de posts para o meu blog e artigos para prensa, páxinas técnicas e relatos truculentos, e en todos hai algo do misterio, da luz (e da escuridade), dos contrastes, do sortilexio, da coherencia, da orde (e da desorde), mesmo (e permítaseme a leve vaidade) da elegancia da paisaxe que, dende a residencia dos meus libros, contemplo por riba dos bordes do monitor. 
De todo ten que haber no mundo, e, en punto a caprichos raros, ninguén dixo a última palabra. Hai quen precisa, para pintar, litros de café e quen non escribe unha liña se non papa antes unha cunca de caldo de verzas. En non pido tanto: aló onde nace o horizonte, as torres de Compostela e o curuto grisazul do Pico Sacro gárdanme o pensamento.

No hay comentarios: