Corazóns partidos

Perante a tenacidade dos datos, afirman os sociólogos que en Occidente, dos últimos cincuenta para acó anos ninguén cre xa no matrimonio e que todo o mundo casa, no fondo, cunha mentalidade divorcista. O humorista José Mota clávao nun sketch que amosa a un fulano fardado de novio no altar, quen, tras a consabida pregunta do cura acerca de se quere a mengana por esposa, di: «Si, quiero», e tras un anaco, «y, si eso, luego ya yo… , pues, ya lo vamos viendo».

Resulta que no primeiro trimestre de 2015 houbo en España 34.883 nulidades, separacións ou divorcios, é dicir, agárrase, 387 parellas desfeitas por día. Atribuír este crecemento imparable á crise é tentador, claro, pois (deixando de lado que non hai mal actual que non se apoña á crise) é boa verdade que cando os cartos non entran pola porta, o amor sae pola fiestra. Pero eu, que non paro de darlle á cabeciña, intúo motivos máis fondos, que relaciono con fenómenos contraditorios. Casar non é, ao cabo, máis ca un rito de paso, como o primeiro afeitado, en orixe orientado a unha das misións máis transcendentes, cal é a perpetuación da especie. Ora ben, como vivimos nunha sociedade de gilipollas, casar converteuse na quintaesencia dunha felicidade en tetrabrik,  unha especie de película de serie b titulada o dìa máis feliz da miña vida, que, consonte a convención, debe dar comezo na voda, un botellón de luxo ao que se accede previo ingreso na conta corrente dos contraentes dun pastón, que, por regra xeral, nos trinca as vacacións ou o arranxo do garaxe.  A falsidade que se agocha en todas as memeces que hoxe se estilan para o caso (pancarta informativa do evento colgada nunha ponte da estrada cunha mensaxe de vulgaridade insuperable; vídeo musical dos novios; karaoke; disco móbil; «confesionario»…) ten o seu paradoxal correlato en que, en sete de cada dez casos, cando a parella se separa é probable que aínda estean pagando o crédito da lúa de mel en Budapest, que vén moito.
O propio dunha sociedade analxésica, na que o esforzo, o compromiso e a honesta resistencia fronte á adversidade sofren desterro é que se tire a toalla á primeira de cambio. A fin de contas, atopar espazos comúns de entendemento, unha vez se esvae a paixón de cando aínda non hai costumes, é un labor de certo sacrificio, iso tan complexo, difícil e humildemente sublime, que chamamos convivencia. Tampouco é para tanto. O matrimonio é como as mascotas: moi lindas mentres non se descobre que fan caca e pis.