Terapeuta

A necesidade de balizar o texto -isto é, a separación das palabras e o uso dos signos de puntuación- naceu e se desenvolveu consonte a lectura deixou de ser unha actividade que necesariamente tiña que ser exercida en alta voz, pois só a declamación acústica (e non a lección mental) era quen de interpretar un texto que carecía de espazos entre as palabras e de signos de puntuación hoxe tan imprescindibles como as comas ou os puntos.
Toda mudanza tecnolóxica implica, polo tanto, períodos de convivencia entre o vello costume e a práctica innovadora. Seica atribúen ao erudito santo de Hipona o testemuño da estrañeza que, na baixa latinidade, producía contemplar alguén que lía silenciosamente, concentrado no volumen do que termaba nas mans, case como cousa de inspiración diabólica.
Tamén, na gran epopea medieval de Eco, Abbone, o abade do cenobio onde se a trama ten lugar, fai na mesa -como mostra consciente do seu nobre berce- elegante e correcto uso do garfo, en tempos en que se xantaba, tal facemos na actualidade co pan, collendo o alimento coas mans. Hoxe, a lectura silenciosa e o garfo son prácticas centenarias e parte de rutinas que parece mentira algunha vez non existisen.
Algo así acontece, creo, coas tecnoloxías actuais. Alguén moi cercano sorprendeume a min mesmo o outro día co seguinte comentario:
-Carallo que lle colleches gusto ao e-book! Hai semanas que non te vexo cun libro na man!
O curioso (e, no fondo, paradoxal) do comentario é que, ben en troques, levo, en efecto, tres semanas cun libro na man. Ou, máis ben, cun soporte de centos de libros. Pero, ao cabo, léndoos -como é natural- de un en un.
Chegará, acaso, o día en que o libro impreso sexa para a humanidade unha borrosa lembranza e un obxecto de veneración museística, como o son hoxe os belísimos manuscritos miniados medievais? Quen sabe. No entanto, percibo manifestacións que, por baixo da sua brincadeira natureza, acenan cara a unha xeración que ten xa, sen volta atrás, a hipertecnoloxía como alicerce do seu desenvolvemento persoal.
O meu fillo Roberto, de quince anos, contoume o outro día o que el calificou como un chiste:
-Que é un terapeuta? Mil vintecatro gigapeutas.
Un chiste? Pura socioloxía. Xa saben, os nativos dixitais.