7.6.09

Pincelada

Tarde de xuño. Chove e brúa o vento. O camiño é longo, longas as horas e os pasares, longa a lonxanía que nunca se aproxima. Soa a intervalos, lúgubre, a campá da parroquia convocando os vivos a velaren alguén que parte. E hai no tanxer triste do bronce, nas ondas que levan paseniño e lonxe o agoiro, algo intemporal, de terra veneranda, insondable como a pedra ríspida da igrexa, o regusto de todo o silandeiro, como a cerna dos carballos e o rumor da aldea.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Certo. Poucas cousas quedan do pasado tan fondas como o tocar a morto das campás.
Vivo a carón da igrexa parroquial, onde o meu amigo canteiro está a tallar a pila bautismal. O sábado houbo voda grande (malia a pel de galiña das mulleres vestidas de verán) e o domingo comunións. Antes destas, sobre as dez, soaron as campás a morto, lentas e graves. Quizais a música máis popular e tradicional que nos queda por estes pagos. O tam-tam da tribo.

juan l. blanco valdés dijo...

Preciosa, reveladora, brillante imaxe: o tam-tam da tribo. Unha tribo, polo demais, especialmente necrofílica, ou necrofílica dun xeito moi especial (que non é o mesmo).
Alégrame que alguén comparta o que cría unha percepción moi íntima e subxectiva. Saúdos.

Anónimo dijo...

Xa sabía eu que ao final acabaríamos atopando unha música que nos gustara escoitar aos dous!

juan l. blanco valdés dijo...

Coñecendo os seus estrambóticos e populares gustos (Marley incluído), non é pouco mérito, non...

Anónimo dijo...

Pois agora que o di... Non lle viñan mal unhas guitarras sincopadas ás campás. E non me diga que non estaría ben que mentres o despiden a un se escoitara aquelo de:

Don't worry, about a thing
'Cause every little thing's gonna be alright.
Wake up this morning
Smile to the rising sun
Three little birds
Pitch by my dootstep
Singin' sweet songs
The melody's pure and true
Sayin'... don't worry...