5.5.08

Don Leopoldo

Supoño que unha figura como a de Leopoldo Calvo Sotelo pode ser doadamente asignable a unha práctica política directamente herdeira da dereita hispana máis recalcitrante e carpetovetónica. Renovación Española, liderada polo seu tío José, era cerval inimiga da institución parlamentaria e estaba moi próxima ao fascismo da época. O seu asasinato foi, como ben sabido é, o detonante do cataclismo. Paradoxalmente, o herdo de tanta efervescencia —velaí unha forma de homenaxe tipicamente franquista— foi denominar Calvo Sotelo a unha infinidade de prazas e rúas do país, hoxe a maior parte venturosamente rebautizadas.
Pasados os anos, intúo que don Leopoldo, en virtude da súa orixe e extracción, fixo dende que naceu exactamente o que se agardaba que fixera: estudante modelo de Enxeñaría de Camiños, casado coa filla dun que foi ministro de Franco, tivo oito fillos (lembra nisto aos propios ministros de Franco que sempre tiñan un montón de fillos) e entrou na política —sólida formación profesional, francés correcto, tipo culto e amplamente europeo e europeizante alleo á bestialidade do «búnker»— vía a tecnocracia do tardofranquismo. Era o país que había.
O presidente discreto chamáballe onte El País. Subxectivamente creo que é un dos políticos españois máis absolutamente convencionais dos últimos trinta anos, non obstante non poder dicir que me resultase antipático. Era un deses tipos de seriedade moi española, solemne, como de enterro, de aspecto un pouco cenizo a lo Sazatornil ou Pantuflo Zapatilla, aos que resulta difícil imaxinar, non sei, en pixama ou bañador ou calquera outro aliño indumentario que non fose o pulcro e xeométrico traxe e as gafas de pasta grosa que constitúen a base da súa imaxe. Por outra banda, tiña un nome, Leopoldo, sonoro, clásico, antigo como un fonógrafo ou un pasiego de Pereda, que lle ía como anel ao dedo.
Había un chiste sobre o finado que eu lembro do tempo en que foi presidente, e que, polo gracejo prosódico engadido, imaxino xurdido do máis castizo barrio da capital. Era aquilo de en qué se parecen España e Portugal: en que o presidente portugués se chama Pinto Balsemao e o presidente español tiene pinta’embalsamao.
Sic transit gloria mundi!

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Por fin unha glosa de don Leopoldo tal e como o pensabamos naqueles tempos. Non sei se é bo seguir ancorados naquela perspectiva, pero, diante de tanta mudanza, agradécese coincidir con alguén. O tipo aquel (con todos os respectos para un home que recibe unánimes honores de estado) non o aturaba ninguén e agora resulta que foi o máximo da discreción e do estadismo. Con Suárez, de maior envergadura, pasou o mesmo: os tipos que o levaron ao abismo agora mesmo o ensalzan. Eu non vou dicir que merecía o abismo, pero a impresión daquela época algo ha valer. En todo caso, aí están as hemerotecas para lembralo.

donagalaica dijo...

Eu case me vou abster de falar das figuras que transitaron a transición non transitada, ou a medio transitar.
A morte é paradóxicamente xenerosa, pois enxalza as virtudes e exclúe os defectos. E no peor dos casos, obvia as consideracións menos afables.
Coincido con Juan Luis en que non me caía especialmente mal. Claro, eu era unha nena e el un señor moi moi serio ao que non podo evitar ver en branco e negro.
Toucoulle ser o primeiro presidente da democracia en deixar este mundo, aínda que ese lugar máis xustamente correspóndelle a Suárez que hai tempo que non sente, mais seguro que padece, e moito.
Requiescat in pace, en todo caso.

Anónimo dijo...

Eu tendo a ser comprensivo e xeneroso cos que morren porque algún día hei morrer eu, e tamén me gustaría que fosen comprensivos e xenerosos comigo.

Un saúdo.

P.S.: Hoxe a estas horas estarase a celebrar o funeral de Xan Bouzada, sociólogo e profesor da Universidade de Vigo, que era persoa cabal e boa xente (e, neste caso, non o digo por xenerosidade nin por ser compresivo).

juan l. blanco valdés dijo...

O razoamento de Arume, que se escoita estes días entre persoas de siso, apunta, en efecto, á necrofilia (social, política, cultural) imperante no país. Dá a sensación de non existir maior mérito ca palmala para que todo sexan honras, oropeis e bo rollito, cando en vida (cfr. o caso palmario de Blanco Amor vivindo da caridade dos frades de Poio) ahí te pudras. Como moi ben tercia a amiga galaica, a morte enxalza as virtudes e exclúe os defectos, ben que hai tipos que nin así (penso, por poñer un caso, en Pinochet ou Videla). Ora, conforme pide o amigo Api, a morte é, como privación do ben absoluto que é a vida, algo moi serio e que impón todos os respectos. Por certo, malia non o ter coñecido persoalmente, se non me traizoa a memoria, creo que unha vez lle pedín un informe a Bouzada para un libro que editamos. Era, de certo, persoa cabal e boa xente, tal como o recordo. R.I.P.
Nota: en calquera caso, non pretendía coa glosa de Calvo Sotelo posicionarme nin posicionar o finado nunha focaxe social, nin política, nin sociopolítica, senón apenas testemuñar, dende a miña persoal perspectiva (máis estética, subxectiva e literaria ca outra cousa).
Saúdos.