O último día 21 de decembro o xurado do Premio Blanco Torres de Xornalismo Literario e de Opinión reunido en Cuntis -vila natal do poeta e xornalista asasinado en outubro do 36- decidiu outorgar o galardón do ano 2005 a Isaac Díaz Pardo polas súas colaboracións semanais en
La Voz de Galicia. En nome da familia, os meus parabéns ao benquerido Isaac. Tiña 16 anos cando mataron ao seu pai Camilo, a Roberto, a tantos outros...
Unha cesión persoal: o meu irmán -xornalista de raza coma o seu tocaio- chámase Roberto e o meu fillo tamén. A tribo. Estas cousas.
En 1999 dediquei tres libros a Roberto, irmán de meu avó (
Hipertensión cívica. Aproximación á vida e a obra de Roberto Blanco Torres, Eds. do Castro;
Roberto Blanco Torres, Xunta de Galicia [con limiar de ¡Manuel Fraga Iribarne!];
Roberto Blanco Torres, unha fotobiografía, Xerais [grazas Manolo Bragado, grazas Salva García Bodaño, grazas Cid Cabido polo agarimo e profesionalidade]. Tamén escribín un poema, que o querido amigo Xesús Alonso Montero publicou con outros nunha
Coroa poética á morte de Roberto Blanco Torres (O Castro, 1999).
Chámase
O teu sangue tan cercano.
Mirade fixamente
o mar de tempo que tedes aí diante
e que alguén de vós, se o sabe,
aventure unha resposta
e diga qué foi de tanta auga.
No pouco que a min toca,
afeito xa a esta anguria que comigo mora,
aquí sigo, Roberto, á espreita
de que volvas, renacendo
do fecundo sacrificio da vixilia.
Ó lonxe enxergo un auto,
vai friaxe; de vagar
marcha a tardiña
serea e en silencio,
e ti vas dentro, Roberto,
o teu sangue tan cercano,
despedíndote de todo,
asinando o teu destino
na terra dos camiños.
¿Quen me furtou a túa voz?
Un lóstrego letal,
un bafo etílico,
un berro resoante
na humidade da masmorra,
un aramio nos teus pulsos,
o medo á vindeira escuridade,
un irse o mundo nun repente.
Mirade ese mar repleto de futuro,
palpitando en vellas páxinas,
amarelas dos xornais,
nos eternos poemas desta vida,
que falan das cousas que non cambian.
Mirade o trebón que se aveciña,
mirade os náufragos loitando,
ampeando por un pouco máis de aire.
¿Quen os salvará do afundimento?
Mirade como entran
(lembro que son as túas verbas)
–¿por que sempre os mellores? –
na Estixia, no outro mar da eternidade.
Eu, pobre de min ¿que máis direi?
Aquí sigo; sobrevivo
chorándote outra vez,
reinventándote,
ó pé do mesmo baluarte
onde o fervor e a ilusión centuplicaron
o brío dos teus mellores días.
¿Alianza de civilizacións? Un par de argumentos. Occidente leva séculos contendo como pode a agresividade -o digo e o reafirmo: a agresividade- islámica. En 732, o avó de Carlos Magno, Carlos Martel, freou os sarracenos en Poitiers. Oito séculos máis tarde a República de Venecia, España, a Orde de Malta e o Papa asinaron os pactos para armar unha frota internacional e conter de novo a agresividade dos turcos otomanos e a súa cobiza da Sublime Porta mediterránea. O 7 de outubro de 1571, no golfo de Lepanto, escribiuse unha páxina máis dunha historia interminable (e polo visto non rematada). Centos de anos máis tarde, os Estados Unidos de América e as súas meteduras de pata (Guerra do Golfo, invasión de Iraq) -incapaces de aprender a lección de Vietnam ou Corea- seguen poñendo a chispa, o detonante. A gasolina xa a rega a toneladas por Occidente o Islam.
Propón recentemente Brétemas abrir unha rolda de teimas ou manías persoais adxuntas ao acto da lectura/escritura. É evidente que ambas as dúas actividades están poseídas dun fetichismo característico e —na maior parte dos casos— supoño que íntimo e entrañable, e directamente relacionado coa nenez e os anos escolares. ¿Como esquecer o cheiro da tinta fresca e o aspecto impecable dos libros recén comprados, no outono, eterno retorno ao comezo do curso? Cando se producía, esa sensación estaba, ademais, ligada ao feito de que o libro era noso dende o nacemento, e non herdado de irmáns ou curmáns maiores (xa sabedes: Góngora con gafas de sol, Hartzenbusch fumando un pitillo debuxado ou Franco con colmillos de vampiro...). ¿Como esquecer o tacto mol das libretas noviñas e virxes que ata era mágoa desvirgalas? ¡Que empeño en facer unha letra esmerada e unha esctita sen chataduras nos primeiros días, para que o acto do desfloramento libreteiro fose o menos violento posible! Logo, xa a sensibilidade endurecíase e a libreta acababa tan estropeada e sucia coma as de todos os anos.
