Levedades

Chove. Escurece. Morre o día paseniño. O ceo é unha barra mesta e moura, a rebentar de auga. Escoito a George Winston (curiosamente, acabo de percatarme, Autumn). Semella que a chuvia que disfraza de outono este verán nonnato enchoupa non só a terra e a herba senón tamén a alma, anegándoa dunha paz que se concilia pouco co sol e a luz estival, rabiosa e un pouco hortera. Disque o Director Xeral de Tráfico cre que este fondo de pesimismo e fatalidade noso é a causa da siniestralidade nas estradas do país. Bueno. O falar non ten cancelas, e aquí, nesta bendita corte de los milagros, parece que os políticos teñen patente de corso para, sen o menor recato, botar a lingua a pastar do xeito máis irresponsable. Pero, con todo, si é certo que o clima é un elemento determinante da imago mundi colectiva dunha sociedade. Baroja non era amigo das estatuas, como bo norteño. As estatuas, dicía, son para os países cálidos, do sur: Qué ía a facer a miña estatua recibindo auga e vento no lombo todo o día?
E así é que con estes arrautos climáticos e a desbandada estival parece que seguir reflexionando sobre edición e libros, falando de autores ou do pé de obra da vida social, política e cultural do país deixa de ter moito sentido. Só quería, apenas, anotar neste caderno que chove, escurece, morre o día paseniño, o ceo é unha barra mesta e moura, a rebentar de auga…