Abderramán

Prieto era gordo, langrán, con expresión obtusa e o movemento corporal dun paquidermo. Prieto, o pobre, cheiraba sempre a suor e frito e a roupa quedáballe invariablemente pequena. A gabardina parecía unha chaqueta e os pantalóns unhas bermudas. Como era tan grande, sorteabámolo para telo diante nos exames e así poder copiar con maior seguridade.
En clase Prieto sempre estaba coa testa —que a tiña cabezona, de pelo negro e crecho— apoiada na man, con cara de aburrimento infinito e de non ir nada con el. Prieto tiña unha máis ben escasa relación co mundo exterior. Eu sempre o imaxinaba perdido nun parnaso particular de queixo e chourizos. Só lle faltaba unha mosca de punto fixo dándolle voltas arredor do melón para completar o cadro. Como ao don Celidonio de Risco, tamén a Prieto se lle escacharan o cabezón habíanlle atopar un unto en vez de sesos. Prieto tiña apenas un único interese: o Marca que adquiría e lía puntualmente. Prieto fixo o bacharelato comigo.

A señorita Aguilar dábanos historia. Era numeraria do Opus Dei, tiña o pelo moi curto, parecía un home, vestía coma unha monxa, nunca ría e sempre interrogaba cun hum? despois de cada frase. Un día eu estaba facendo dedo para a miña vila e a señorita Aguilar pasou, viume e non me parou. Días despois, no instituto, díxome que os seus votos lle impedían levar homes no coche. Eu pensei: eu non son un home, son un neno, pero non dixen nada.
Un día en clase da señorita Aguilar tocaban os árabes. Abderramán pra riba, os almorábides pra abaixo, que se tumba con Al-Andalus, que se dálle coa Alhambra. Tras a explicación, e para nos ilustrar debidamente, a señorita Aguilar apagou as luces da aula e puxo as correspondentes filminas con imaxes da arte árabe no proxector. Unha das filminas amosaba o coñecido interior da mesquita de Córdoba. A señorita Aguilar pronunciou as palabras A ver, Prieto, e a este confuso estímulo respondeu a maltreita psique do interpelado, obrigándose a saír do paraíso de empanada de raxo no que probablemente se atopaba. Coa cinética dunha morsa púxose dificultosamente en pé.
-A ver, Prieto, ¿puedes decirme cuál es el monumento que se ve en la filmina?
Tanto, claro está, podía Prieto dicir cal era o monumento que se vía na filmina coma eu tocar unha polca cun bombardino. Pero o piadoso compañeiro que tiña atrás, provisto do libro e abeirado na penumbra reinante, con esa solidariedade propia de quen comparte a máis crasa ignorancia, soproulle sottovoce:
-La Mezquita.
-La Mezquita, respondeu cansadamente Prieto.
-Muy bien, Prieto, y ¿en qué ciudad que fue capital del emirato se encuentra la Mezquita?
De novo, oh virtude da amizade!, o apuntador arriscouse:
-En Córdoba.
-En Córdoba, volveu responder Prieto, co ton de quen está rogando que a tortura remate canto antes.
-Fenomenal, Prieto, fenomenal. Y dime ahora, ¿a que estilo arquitectónico pertenece La Mezquita?
Demasiado para Prieto. Suspirou profundamente cun bufido paquidérmico. Pero de novo, o salvador apostou por Prieto:
-Estilo árabe.
-Al estilo árabe, recuperouse un chisco Prieto.
-Magnífico. Y ¿en qué te basas para tu afirmación?
Augh! Aquí non cabía apuntación posible. Prieto ficou só ante o perigo. O apuntador repregou velas, moveuse incómodo no asento, sabendo que moitas miradas estaban pendentes dunha axuda xa imposible para o reo de tan severo interrogatorio.
Prieto volveu a bufar. Balanceouse lixeiramente dunha perna a outra e, tras un tempo prudencial, xa convencido de que non cabía agardar axuda externa algunha, de propria minerva sentenciou:
-Me baso en Abderramán.
Foi a única vez en todo o bacharelato que vin rir á señorita Aguilar.