Brétemas (obrigado, Manolo!) faime o acordante de que hoxe se cumpren setenta anos do asasinato do meu parente Roberto Blanco Torres.
A miña homenaxe a Roberto é íntima e permanente. Hai xa tempo, e por motivos distintos, escribía neste local unhas palabras de lembranza que, en data coma a de hoxe, permítome recuperar.
Onde queira que more o teu espírito, Roberto, tes que saber que non morriches o 2 de outubro de 1936. Vives. O teu corazón segue latendo con forza. Coma o de tantos.
4 comentarios:
Será posible que o aniversario do asasinato de BLANCO TORRES pase case desapercibido, sen ningún tipo de conmemoración (como outros de escritores neste verán de 1936)?
Tes boa razón, Marcos, empezando por min, pois de non ser polo memento de Manolo no seu blog, pásame desapercibido. No caso do pobre de Roberto, aínda hai débedas netamente familiares impagadas... Xa sabes, o que dixo Voltaire: a force de s'occuper des choses urgentes, on oublie les essentielles. Algo tan de hoxe...
Saúdos.
Sómome emocionado, irmáns, á vosa lembranza.
(E aproveito a ocasión para felicitar ao dono deste blog, que eu non coñecía e é magnífico.)
ALMIRAL MOUCHEZ
Estimado Almiral (ou prefires o apelido?: Estimado Móuchez -por certo, debe levar til): Obrigado sinceramente polos parabéns e a visita. Saúdos cordiais.
Publicar un comentario