Non sen mamá

É moi humano etiquetarmos as cousas para entendelas mellor. Pasa, por veces, que o etiquetado constitúe unha realidade bastante heteroxénea que, curiosamente, gaña en homoxeneidade consonte pasa o tempo e a visión a posteriori vai limando as arestas e mitigando as disonancias que, en orixe, o fenómeno tiña. Esta constatación paréceme especialmente oportuna cando a etiqueta que usamos é a de xeración. Así, hoxe damos por sentados unha cronoloxía, uns principios ideolóxicos e un elenco de nomes máis ou menos sistemáticos para o que empaquetamos baixo o rótulo Xeración do 98, Xeración do 27 ou Xeración Nós. Coa vitola así cohesionada, e facendo pois tabula rasa de grandes diferenzas e distancias, relacionamos, aínda, lugares, textos, libros e revistas especialmente significativos, influencias, intertextualidades, momentos e mesmo institucións e incluso edificios (nalgún caso, como o da Residencia de Estudiantes e os poetas do 27, nunha sorte de indivisa res entre a institución e a casa física en canto tal). Este é un problema moi estudado pola teoría da literatura e ben pouco podería achegar este leigo, para quen a fondura do asunto graecus est, non legitur. Pero sérveme de introito a unha reflexión acerca dun tema que, como pai, me afecta por modo directo. Xa temos, polo visto, etiqueta para rotular aos fillos da opulencia: a xeración tupper, en metonímica pero gráfica, e obvia, referencia á natureza dos recursos dos se valen os seus membros para sufragar o mantemento, a saber, prolongar sine die a dependencia co fogar familiar en idade á que deberan ser por demais independentes. Dependencia co fogar e co financiamento familiar, claro. Un sociólogo (qué medo!), analiza esta situación de stand-by nun libro que, co significativo título de La voz de los adolescentes, vén a concluír que a pubertade comeza antes e remata despois nunha evidente prolongación da adolescencia.
Penso, en liñas xerais, que o asunto é moi simple e non hai tampouco que lle buscar tres patas ao micho. Por que quería eu arrancar canto antes da casa familiar? Bueno, viviamos seis persoas nun piso de 70 m2, sen apenas espazo para a intimidade e compartindo os irmáns, por suposto, alcoba; aquel piso, como a maior parte dos da época, non tiña calefacción; por outra banda, os meus queridos pais —marabillosos proxenitores ao punto de crer imposible a existencia doutros mellores— eran, iso, pais, e de tal exercían cunha auctoritas en todo momento indubitada e sinalando nas relacións cos seus fillos unha clara liña fronteiriza que, en ningún momento, podía ser sobardada. En contraste, os meus fillos viven nun chalé adosado de 300 m2, con xardín, enorme terraza, piscina e canchas de deporte fronte da casa ; teñen cadansúa alcoba, ordenador e telemóbil, PS2, dvd’s, dúas televisións e os seus pais son, máis ca pais —que tamén, eh, e a duras penas— os seus colegas. Onde van vivir mellor?
A cousa, polo demais, non é completamente orixinal destes tempos. Cando o fenómeno abrollaba, a xenialidade de Chumi Chúmez intuíu en canónica viñeta unha evolución que agora se confirma:
-Papá, he decidido independizarme económicamente. Vete de casa.