Conto de Nadal

Cóntase que, nos escuros séculos altomedievais, cando o latín vulgar non se distinguía xa das variedades protorrománicas das nacións neolatinas, os párrocos consagraban In nomine patris et filiae, e non por se abandeiraren cunha nova herexía que promulgaba ser Xesús Cristo muller, senón por esqueceren o latín. Mutatis mutandis, un cristián de hoxe, desexoso de resultar politicamente correcto, debería actualizar consonte os tempos algúns principios dogmáticos da súa fe, malia o risco máis ca notable de caer en herexía. Deste xeito, a sentenza que sanciona a imprevisibilidade dos designios divinos, convenientemente actualizada, sería Os camiños do/a Señor/a son inescrutables, ou aínda Os camiños d@ Señor@ son inescrutables.
Pero, cristián ou non cristián, e sen ánimo de meterme eu a gobernar casas alleas, si que resulta ben certa a sentenza cando aplicada á natureza impredicible, para o ben e para o mal, das nosas actividades e as súas consecuencias. Este post quere ser un tributo de esperanza para un querido amigo, á grave enfermidade da cal débolle a idea para a cuberta dun libro que se me viña resistindo nos últimos días. Xa ven qué cousas.
É o caso que, insomne a outra noite pola desazón que me produce a lastimosa situación do meu amigo, farto de dar voltas no leito e desexando poñer a cabeza en sitio distinto á causa da miña angueira, din no libro dichoso e na última proposta de deseño para a cuberta, que non me convencía en absoluto despois de varios cambios; era a idea a que non funcionaba. Como cando o día está de pulgas non vale mudar de camisa, vin claro, con esa clarividencia do pensamento puro que só se consegue en conversa coa almofada, que tiña que cambiar radicalmente o chip. Meu dito, meu feito. Unha vez instalado nunha idea totalmente nova, á que cheguei tras a aplicación de diferentes criterios teóricos, o resto era doado: ir encaixando as pezas (título, subtítulo, nome do autor, ilustración...). O conceto, que dicía Manquiña, en expresión canónica, no film clásico. Modestamente, creo que a cuberta quedou ben pintadiña.
Sempre que a vexa pensarei no meu caro amigo. A el, e á súa pronta recuperación, irá sempre adicada no meu corazón e no meu pensamento.
Bo Nadal.