Unha vez propuxéronme afiliarme a unha Asociación de Estradenses en Compostela. A verdade é que a existencia de tal asociación pareceume sorprendente e un chisco esaxerada, pois é o certo que este tipo de corporacións atopan o seu alento na lonxanía física da patria chica dos asociados en relación co seu lugar de residencia. Velaí como naceron todas as asociacións e centros galegos do exterior, nomeadamente en América e, en menor medida, en Europa. Pero convocar en liga fraterna a cidadáns que residen a escasos vintecinco quilómetros de onde naceron tiña no seu propio xermolo a semente do fracaso, creo eu. Cando menos, non teño noticia da vida actual da tal asociación.Ora, dixen lonxanía física e dixen ben. Porque hai outro tipo de lonxanías. A vida, que é unha congostra revirada de cojones, vainos levando sen pausa por novos vieiros e privando aos poucos dos nosos referentes primeiros, daqueles factores que nos moldearon en idade temperá, cando callan os afectos e as impresións: os nosos proxenitores, os nosos amigos da nenez e mocidade, os lugares, casas, rúas, carballeiras e paisaxes onde se desenvolveron os anos que, agora estrañamente, nos parecen tinguidos pola luz dourada da felicidade. Naquela campa onde a herba caía suavemente ata o río e pasabamos tantas tardes do verán hai agora unha urbanización. A casa da señora Secundina é un pub. O banco da alameda onde sentimos a densidade do primeiro bico na boca foi substituído por unha construción de cemento, onde menudean botellóns, mexadas e pintadas de grafiteiros e rapers. A vida.
Por iso, para combater esta outre sorte de lonxanía, menos física pero máis emocional, é bo non perdermos as anclaxes coas nosas raíces.
Hoxe presentamos o volume 11 da revista A Estrada, Miscelánea Histórica e Cultural, que me honra coordinar do punto de vista editorial. Non obteño nada a cambio, non cobro por iso, pero o fago co entusiasmo do mercenario, con maior entusiasmo, mesmo, ca outras cousas das que podo obter un beneficio máis material. Xa saben, estas cousas que tocan o corazón...
4 comentarios:
Parabéns pola revista, que recibo puntualmente. E déalle un saúdo a Juan Andrés da miña parte. Feliz ano 2009, amigo Juan Luis.
Será dado, será dado, con sumo gusto. Tamén os meus mellores desexos para vostede.
I.Don Juan: Fico grato e obrigado para Vde. por esta frase "A casa da señora Secundina é un pub. O banco da alameda onde sentimos a densidade do primeiro bico na boca foi substituído...".
É Vde. admirablemente saudoso. E penso (non o tome como exceso de confianza) que chega a ter saudade do non vivido, eso que Jung chamaba sincronicidade ou déjà-vu ou non sei que!
II.'casas, rúas, carballeiras e paisaxes onde se desenvolveron os anos que, agora estrañamente, nos parecen tinguidos pola luz dourada da felicidade' Ouviu, don Juan, Vde. non será parente ou alma transmigrada de Novalis??
III. Paco Leis, 1982. Servidor chega ás Sinas e decátase de que é instrutor de vela, canoa e windsurf. No entanto, non teño demasiada saudade, dolorosa saudade de aquela altura.
IV. Feliz ano novo, don Juan.
Pois si, amigo Medela, quen sabe. Como hai que vivir aberto a todo xénero de fanatismos, o mesmo son vítima do déjà vu jungeano e, en efecto, sinto saudade ata do non vivido. Se andará a alma transmigrada de Novalis residenciada na miña maltreita anatomía, pois non lle podo dicir con exactitude. Agardo, en calquera caso, durar un pouco máis ca o malogrado Hardenberg.
Feliz ano para tout le monde.
Publicar un comentario