A respecto do respecto

Por veces neste blog volvo á cautelosa negación do aserto do poeta: calquera tempo pasado non foi necesariamente mellor. E volvo a tan cautelosa negación porque me anoxa imaxinarme argumentando con voz grosa aquilo de Pues en mis tiempos… perante os meus fillos ou, en xeral, xente nova. Pues en mis tiempos había cousas boas e malas, mesmiño coma nestes, algunhas mesmo moi boas, e outras moi malas. Había, por exemplo, Cesta y Puntos, presentado po Daniel Vindel, concurso no que sempre gañaban colexios de curas (los Padres Somascos, Salesianos e así), que era un concurso moi bo onde se aprendía moito; cousas non tan boas, como o peñazo das clases de Formación del Espíritu Nacional, que de costume impartían adherentes do Frente de Juventudes, por regra xeral tendentes á dipsomanía; e cousas francamente malas como o T.O.P., Tribunal de Orden Público, santo oficio do fascismo patrio, cutre e catolicón.
Ora, a asunción do argumento de vivirmos consonte a evolución dos tempos non debe conducirme tampouco, penso eu, a non recoñecer a inmanencia de certos principios, a desexable perennidade de determinadas actitudes e posicións. O respecto cara aos demais é un destes principios, actitudes ou posicións. Porque, unha vez perdido o respecto pérdese todo, como moi ben saben os maltratadores de mulleres e/ou nenos. Vale que desapareza o amor, mesmo o afecto, que son sentimentos, pero o respecto non é un sentimento libre, que se ten ou non se ten. O respecto é unha actitud perante os demais que se ensina, se aprende, se interioriza e se cultiva. E o respecto ten, ao meu modo de ver, unha manifestación externa que se chama boa educación e aínda urbanismo.
Nun contexto social onde todo se mestura e mixtifica, onde a indixestión de democracia ten conducido á máis lamentable equivocación de valores, propoñer que sexa unha norma de obrigado cumprimento que os rapaces en idade escolar se poñan en pé cando entra o profesor na aula é pouco menos que suxerir volver a dependurar da parede da clase o crucifico, e a vera effigies de José Antonio e Su Excelencia. As declaracións de Sarko están alentadas, é evidente, polo mesmo populismo que estimula toda a súa retórica de político novo que xoga a estar alén do ben e do mal e por riba das mañas habituais da clase política. Pero, con todo, fixéronme reflexionar.
Eu, e ao mellor vostede, levantabámonos ―eu cando menos durante toda a primaria e bacharelato― cando o profesor entraba en clase, e creo ter sobrevivido con ben a unha tan devastadora experiencia de submisión. Igual ca hoxe, se estou sentado, me poño en pé para saudar a alguén ou trato de Vde. a quen non coñezo, trátase de actitudes que non agochan nada especialmente reaccionario nin significan outra cousa ca unha manifestación externa do respecto debido aos demais. Entre estes, nomeadamente, a aqueles que profesan o sufrido oficio de ensinar á mocidade o que saben, oficio, por certo, ben nobre e merecente en toda época do máximo respecto. En calquera caso, nunca merecente de acosos, vexacións, insultos e, mesmo, agresións físicas. A tal chegamos.