O agasallo da amizade

Como lle ocorre a toda persoa vencellada coa edición, son moitos os libros cos que outros editores e autores diversos teñen a xentileza de agasallarme. Ningún me deixa indiferente, sequera sexa pola inmerecida honra que se me fai co propio agasallo. Pero é que ademais, por moito que a súa tiraxe sexa de centos de exemplares, dende o momento en que o facemos noso, todo libro é en si único, e a inmanencia dos seus contidos perfílase dun xeito persoal e se acomoda á inmanencia do seu posuidor.
De moitos destes libros teño dado conta nestas páxinas dixitais, tanto que dá que pensar facer unha sección fixa no blog chamada ―ao estilo das revistas culturais― "Libros recibidos".
Hoxe deixo testemuño apenas dun libro en verdade único, fisicamente único, pois ―ao seren produtos artesanais― cada un dos cen dos que consta a tiraxe é distinto aos demais. Débese o volume ao estro poético do meu vello e prezado amigo Xavier L. Marqués, de quen lembro clases de español para estranxeiros, noites de troula, bebedelas metafísicas, unha moza loira e, sobre todo, unha xurdia amizade, inasequible á ferruxe do tempo. Nisi in bonis amicitia esse non posset, lembraba eu ao vello Cicerón na nota de gratitude a Xavier polo libro. Será que somos dos bos.
Intitúlase a obra A lúa nun ichó, nome nocturnal, lorquiano, inquietante. O ilustrador é Xerardo Crusat. Unha breve mostra:

Hai mañás que semellan creadas
Para que o vento esfiañe a néboa
E o sol berre con vergoña rabuñada
Do narciso que mantén os ollos abertos
Diante da crueldade das raigañas

(Do poema "O luscofusco dos heroes")

Lerei o o libro con gusto, de certo, e aínda dará a súa reseña para un post de máis miolo.
O factor editorial do poemario é Antonio Piñeiro, alma pater da colección Bourel, un home, como os libros que fai, único, e, na xenerosidade renacentista que o caracteriza, irrepetible na actual paisaxe da cultura. A Antonio debo a honra de ter participado nun volume poético colectivo, que deixará sen dúbida pegada na historia editorial da poesía galega, e do que daba Armando Requeixo cumprida conta hai case un ano.
A miña gratitude, Xavier, Antonio, é case, case tan grande como a miña débeda.