Antoloxizando

Dícia o meu parente Roberto Blanco Torres que para el a poesía era a vía, ideal e necesaria, de liberarse das ataduras e servidumes da linguaxe periodística. A idea de tío Roberto sérveme para poñer o adro a este post, que redacto cando o país aínde vive inmerso (adxectivo este moi do gusto dos futbolistas) na resaca postelectoral, falando cada quen da feira segundo lle foi nela, extrapolando, avaliando, reflexionando, sacando peito ou chascando a lingua, chorando ou celebrándoo. Alguén anónimo, vista a miña posición, escribíame esta pasada noite un comentario cocido ao lume dos resultados xa definitivos no que ironizaba:
-Estará vostede contento e poderá durmir tranquilo.
Eu lle replicaba que a min ponme contento ter saúde e faime durmir tranquilo ver os meus pequenos felices cando lles dou un bico de boas noites. Aturamos a política porque é necesaria, pero, ao meu modo de ver, a entronizamos en demasía. Creo que, como maneira idónea e sadomasoquista de ter con que despelexarnos uns aos outros (actividade de especial predilección nacional), sobrevaloramos a política e a incorporamos con exceso ás nosas rutinas sociais.
Volvendo ao tío Roberto, se para el era a poesía o camiño liberador dos rigores do intelecto, para min éo esta bitácora (por certo, algún ano destes haberá que voltar á poesía, pero de momento acho que son malos tiempos para la lírica). Neste ciberespazo atopo o soaz de anotar os meus fragmentos sen ataduras (a que me soa isto?).
Na perspectiva do tempo que este establecemento leva aberto, teño adicado bastantes folgos á peneira de libros e autores, unha das cousas que máis me agrada, e non por veleidades de crítico (arreniéjote!) senón polo gusto sinxelo e humilde de compartir con quen me lea puntos de vista e impresións que, sexa só por propias e subxectivas, terán, digo eu, algún interese. Entre todas as publicadas nestes vai para catro anos, permítanme hoxe, e así mudamos o terzo temático dos últimos días a terreos menos espiñentos, antoloxizar catro, que, lidas tempo despois de teren sido redactadas, aparécenseme agora pintadiñas e bastante ben escritas (vanitas!!) ademais de me resultar gratas por iren dirixidas a especimes raros, extravagantes e pouco convencionais, características coas que, por razón que non alcanzo a determinar, comungo dun xeito case visceral. Son:
Carmilla, de Sheridan Le Fanu.
A conxura dos necios, de John K. Toole
A Biblia en España, de George Borrow, don Jorgito el Inglés.
Howard P. Lovecraft.
Malo, isto de empezar con antoloxías. Será que vou quedando sen saber que dicir? Se é así, será vostede o primeiro en sabelo. Antes muerto que sencillo.