A alianza do insignificante

Retorno neste punto dun deleitoso e dominical paseo matutino. A primavera anúnciase alí onde se mire. O aire é un bálsamo; os ruídos de Nai Natura unha sinfonía; o sol un aloumiño que conforta sen agobiar. Encántame a sociabilidade dos paporrubios que, delicadamente pousados nos cables do tendido, rechouchían se lles asubío e semella compracérense coa miña presenza. Camiñar non cansa, todo o contrario, faise un exercicio levián, en extremo agradable.
A felicidade non existe como estado continuo. Máis ben é coma unha cefalea, con picos e descensos. Estimo que unha boa filosofía á aproveitar eses picos, eses momentos nos que sentimos que a alianza do insignificante é o que máis queremos no mundo.
(P.S. Se le vostede este post, na mañá do luns, talvez esta filosofía non lle sexa abonda. Nobody is perfect).