Estradas, paisaxes e mazás

Disque a rutina é o maior inimigo do amor. Graduará cada quen esta inquietante constatación alá como queira e as circunstancias da súa vida en parella determinen. Pero, con independencia da súa literal aplicación, agocha o aserto unha indudidable razón, que, por demais, pode estenderse a múltiples facetas da vida: non hai nada que erosione máis a ilusión das cousas como a súa repetición. Só baixo esta clave constatamos os pais actuais que a impaciencia e ansiedade coa que nós, de cativos, agardabamos polos Magos de Oriente a noite do 5 de xaneiro é incomparablemente maior ca a que senten os nosos fillos. E isto é así a golpe de consumismo como exercicio reiterado: a cultura dos todoacién e, máis modernamente, os "chinos"; os cumpreanos cada fin de semana; o medo crónico dos pais á reacción dos fillos fronte ás negativas e todo o atrezzo consabido.
Leo nun texto de Caballero Bonald a súa grata lembranza das estradas de antes: Las carreteras, antes, pasaban por el campo. Ahora ya no pasan por ningún sitio reconocible. Simplemente van de una ciudad a otra sin el menor miramiento, desatendidas de las geografías intermedias. Por supuesto que tampoco soy tan inflexible como para negar que las modernas autovías han reducido las distancias antiguas y han aportado una más efectiva correlación entre los fabricantes de automóviles y los ingenieros de caminos, Pero también han convertido la campiña en una especie de ingrediente accesorio del viaje. O en algo que apenas se deja ver. Ya se sabe que la velocidad es una pésima aliada de los gozos de la vista.
É só cousa miña ou os nenos de agora son inmunes á fascinación da paisaxe cando viaxan en automóbil? Eu lembro como unha sorte de aventura ata a viaxe máis curta e vivía con tristura chegarmos a destino. Cando facía sol encantábame pechar os ollos e sentir o rapidísimo xogo de clarescuros que provocaba a interposición das árbores. As estradas eran algo por onde se ía e non algo que nos leva a algures. Preto da Estrada, camiño a terra de Montes, había un treito de carretera que constituía, creo, un clásico paisaxístico, hoxe por completo esquecido, e que tal vez alguén que me lea recorde tamén: unha recta flanqueada ás dúas beiras por plátanos que, xuntando no verán as súas mestas copas pola parte superior, compoñían un a xeito de túnel deleitoso de sombra e frescor. E que dicir da emoción que me invadía cando ao lonxe enxergaba a silueta, contundente pero tan chea de engado, do touro metálico de Osborne? Hoxe, cando viaxo cos meus cativos, e miro polo retrovisor o espectáculo non é moi alentador: un, pegado literalmente ao pequeno monitor da súa DS; o outro, literalmente fundido no asento, cos pequenos e brancos auriculares do MP4 enfundados nas orellas. Nin as paisaxes de montaña ou costa máis espectaculares son quen de retiralos da súa robótica actividade e sinto o meu entusiasmo baleiro e un pouco patético.
No debate permanente sobre os múltiples efectos da socialización do estado do benestar e as novas tecnoloxías (debate ao que, por certo, lle queda máis mili que ao pau da bandeira), creo que, cando menos en mentes sensibles (e non necesariamente nostálxicas nin, moito menos, tecnófobas), gaña cada vez máis peso a percepción do moito que se perde cando os procesos se deshumanizan. Claro que agora come mazás todo o mundo, e bo é que así sexa. Pero, non se fixou? Son sospeitosamente clónicas, brillantes, perfectas, non teñen unha mancha, un mal verme, unha zona podre ou mazada, non son... , como dicir?, humanas.