Sección inclasificables

O ollo sempre atento e incisivo de Arume dos Piñeiros recolle un artigo publicado orixinalmente no suplemento de cultura do Xornal de Galicia baixo o título de "A forza do blogomillo", suxestivo título que permite intuír a liña de opinión do articulista: o mesto tecido blogueiro en lingua galega constitúe hoxe unha forza. En efecto, sobre o número de blogs que hoxe existen no país -5548 (¡!!) rexistrados en Blogaliza- non cabe dúbida de que se trata dunha forza comunicativa, de desenvolvemento paralelo aos medios de comunicación convencionais, malia de existencia maiormente catacumbática para o gran público, consumidor de xornais impresos. E ese é, non sei se dicir un risco ou simplemente un factor característico da blogosfera: conformar un tipo de lector especializado en blogs que, á súa vez, é propietario dun; un fenómeno que un fiel tertuliano destes Fragmentos definía escatolóxica pero acertadisima e parasinteticamente como (perdón) chupapollismo blogueiro (algo, por certo, do que escapo, pois apenas leo blogs, xa que considero a maior parte deles absolutamente soporíferos).
Os datos de que fornece o artigo inspíranme un par de reflexións. Cre o autor que no alento primixenio dos blogs, considerados xenericamente, hai unha pulsión expresiva, que algúns tildan de hipertrofia do eu e os máis de onanismo verbal, pero tamén a dun certo recoñecemento social e, por qué negalo, o ambicioso prurito de crear opinión ou de apurar debates de alcance social. Sobre o impresionante censo devandito (case cincomil seiscentas bitácoras) semellan indiscutibles tales hipertrofia expresiva e onanismo verbal. Outra cousa é ter algo que dicir. Pero, en calquera caso, opino que a propia facilidade tecnolóxica na construción e comodidade na alimentación dos blogs son claves no seu éxito. Como ocorre sempre que a tecnoloxía se pon ao servizo das ideas, pode darse o caso de que aquela suplante estas, e, claro está, tarde ou cedo, onde hai moita virguería técnica e pouco miolo ao cabo descúbrese o calote. De momento, inmersos como estamos na eclosión do fenómeno, as propias nubes non nos deixan ver o ceo. Intúo que, co tempo e consonte vaia arrefriando o entusiasmo que toda novidade inspira, vai ir producíndose unha estilización piramidal deste inxente número de bitácoras, debuxándose pola base unha enorme cantidade de bitácoras abandonadas ou semiabandonadas, e no cumio unhas poucas que se configurarán coma referencias en cada campo (política, cultura, crítica literaria, tecnoloxía, música, etc.), algo que, creo, de feito xa está acontecendo pouco e pouco.
De por parte, Fragmentos da Galaxia, este indefenso receptáculo de paparruchas, aparece catalogado entre os blogs de índole cultural, de par de Capítulo 0, de Manuel Gago, e Lándoa, do meu benquerido amigo Arturo Casas, que hoxe conforman lugares de visita obrigada, valoración esta última que agradezo, cómo non, pero que estimo -de verdade que non por falsa modestia- desproporcionada aos pobres méritos destas páxinas. Considerar que este blog é de visita obrigada éncheme dun pundonor que se concilia ben coa miña propia percepción: obrigada para quen? Para alguén tan rariño como o propio maître do local? Co gallo dun libro de poemas que publiquei hai uns anos –xa ven que un lle dá a todo- un crítico benevolente me consideraba un poeta inclasificable. Ningún xuízo podía contentarme máis pois creo que me define que nin pintado. E a esta casa tamén. Inclasificable.