En Astérix en Bretaña —un clásico do humor gráfico do século XX—, o bretón Buentórax utiliza unha expresión que sublima a súa natureza máis pristinamente británica: buscar unha agulla nun palleiro cheo de agullas. Alguén acaba de agregarme a Facebook. Entro na aplicación e, de momento, estou coma un polbo nun garaxe, exactamente como Buentórax, buscando unha agulla nun palleiro cheo de agullas: eventos, fotos, videos, buscar un amigo, muro, muro a muro, publicar, denunciar… ¿¡?¡!??? Todavía nin sei para que serve a aplicación, aínda que, grosso modo, entendo que a súa orientación é a dunha mega-rede social, non? Teño a mesma sensación de quen vai buscando un bolso e entra nunha tenda na que hai cincocentos bolsos. Pero, ollo, a tenda de bolsos é sospeitosamente semellante a outra calquera, de xeito que, máis ou menos, sabe un por onde debe andar o bolso que, en relación á calidade-prezo, máis lle acomoda. Quero dicir que a hipertecnoloxía informática que nos arrodea, multifacética, si, nas súas posibilidades, aplicacións, públicos e funcionalidades, acadou, sen embargo, un nivel de estandarización na interfaz externa que é, en boa lóxica, unha das claves da súa imparable e crecente expansión: sign up-registro, inicio, perfil-profile, edit, publicar, configuración, diseño, guardar, cerrar sesión… cantas veces o teremos feito, sempre o mesmo!: gmail, technorati, creative commons, terra, blogger, ares, e-mule, youtube, bookcrossing…De por parte, sinto ás veces que non dou para máis: entre o lío de nomes de usuario e contrasinais, cinco contas de correo, un blog, docencia virtual, UNED, másters, webs e foros profesionais, estoume convertendo nunha cabeza orientada sistematicamente a un monitor con dous dedos permanentemente pegados a un teclado (suspiro). Un apuntamento emocional: síntome como pouca manteiga untada sobre demasiado pan.
En fin, de mollados ao río: que puñetas é isto de Facebook? Paga a pena meterse noutra verbena informática? Non me chega co blog? S.O.S.!!! Help!!! Aiuto!!!
7 comentarios:
Eu tamén opino o mesmo, amigo Juan Luis. Outro amigo invitoume a que me apuntara e apunteime, pero non lle vexo xeito ao Facebook nin tampouco sei como funciona nin para que c. serve. Aparece non sei que de amigos, gran parte dos cales non o son, e non me atrevo a darlle a ningunha tecla por non incordiar (ou que me incordien).
Será que un cada vez se vai facendo máis paleotecnolóxico. Por qué, se queremos realmente falar, non o facemos por teléfono, como se fixo toda a vida. Isto xa é estresante, abofé.
A min tamén me apuntaron hoxe. E tamén me acontece o mesmo que ao señor Apicultor, que non sei para que cº. vale. Tamén non lle dou a tecla ningunha por se dá cambra!!!
Ouviu, don Juan? Quería pedirlle un favorciño: Consígame o e-mail dos que editan Astérix, pois penso que na época dos romanos aínda non existía a tal Bretaña na Galia, ou cando menos, non levaba ese nome, nin os celtas-galos profesaban esa cultura...
Ou é que o tal Astérix e a súa cuadrilla foron de fin de semana á Bretaña?
Non lle sei, don Juan, eu víñalle sendo da confraría do abertzale aquel, si home, o 'Jabato'.
Andan vostedes algo liados!
Son desa xente incapaz de dicir que non?
Son desa xente que sen necesitar nada acaban rodeados de cousas que alguén lles convenceu de comprar?
Son desa xente que, sendo guapos, desexan a sorte dos feos ou viceversa?
Son desa xente que estando de vacacións en París non poden deixar de pensar no ben que o está a pasar ese colega que está en Londres e viceversa?
Queren ir á procesión e repicar nas campás?
Eu diría que hai que ir madurando, meus queridos piterpanes. Hai que ir madurando.
Persoalmente, en efecto, cústame dicir que non. Ten vostede moita razón en que non se pode andar a todo. Verbo de Facebook, estou, se mo permite dicir así,en fase de tenteo. Non é tanto meterse noutra verbena canto, cando menos, de saber de que vai.
Sosteño, en calquera caso, que non hai calamidade maior na vida que deixar de ser neno. A miña piterpanez segue sendo garante de moitas cousas boas que penso, fago, digo ou non penso, non fago nin digo. Ese empeño en madurar, como se madurar fose a panacea de non sei que males, é algo intrinsecamente perverso (con independencia da inevitable bioloxía). Saúdos.
Pois tamén ten razón, amigo Juan, tamén ten razón, qué carallo.
E señor Medela, que xa me esquecía: non me diga que vostede non leu o Asterix en Bretaña! Se é así, ten que poñerse, home. Non se perda iso!
Publicar un comentario