En misa e repicando

Isto onde vivimos é unha monarquía, cun rei, príncipes, infantas, duques, corte, privados, palacios e demais, tal que nun conto de Andersen. E unha monarquía é, de seu, algo que en moitos dos seus aspectos se concilia mal coa modernidade e a evolución dos tempos. De feito, o seu propio alicerce representa unha noción de poder político fronte á que reaccionaron violentamente os revolucionarios de 1789: o seu carácter hereditario, na marxe de calquera decisión consensuada pola vontade popular. Logo virán todas as consideracións, matices, puntualizacións, extrapolacións e milongas que vostedes queiran. Pero o que veño de dicir é así, pe por pe: gústenos ou non don Felipe VI, teremos que apouchar con el os anos que dure.
Así as cousas, a monarquía é unha institución que, ou se acepta ou non, pero o que non cabe son medias tintas; tal e como admirablemente consigna a paremia, non se pode estar en misa e repicando: Si, acepto a monarquía pero vou adaptala ao meu gusto, a ver se a modernizamos un pouco, que boa falta lle fai. Coa monarquía pasa como con outras institucións esencialmente reaccionarias: ou se toma o pack completo ou non, pero non se pode ir polo camiño do medio. É como se eu quero bautizar un fillo pero negocio co crego as condicións: que non lle se bote auga ao cativo pola cabeza; que non haxa mencións á Virxe María…
Non serei eu quen discuta—varón a fin de contas— que a señora ministra de Defensa asistira monísima á Pascua Militar que convoca a Casa Real. Pero, coa que está caendo en Oriente Medio ou Afganistán, que todo o que, durante semanas, se substancie nos medios da responsable civil das nosas Forzas Armadas sexa un trapito, di moito, e na miña opinión moi pobre, non só da intelixencia, discreción e sentido institucional da dama en si senón da nosa intelixencia colectiva como país. Por seguir tirando da sentenza popular, coller o rábano polas follas. Calcao. Así nos vai.