Falando nunha interviú da súa executoria de crápula noctámbulo e os excesos a tal condición anexados, dicía Joaquín Sabina que a obsesión pola saúde é moi mala para a saúde, en referencia a esa caste de individuos e individuas tan habituais que cren inxenuamente que recluírse nunha especie de cápsula de baldeiro -prescindindo de alcol, drogas, tabaco, produtos en sprai, alimentos tratados con pesticidas, comidas de microondas, xel de baño e panga coreana- vai demorar o atroz veredito da Parca, que a toda parte chega. Iso que se deu en chamar vida sana é unha perversión moi propia da sociedade opulenta e hiperconsumista na que habitamos, pois, como é ben sabido, todos os extremos se tocan e todo estado xera o seu contrario. En talante de alimentación, non hai adxectivos que se repitan máis na artillaría publicitaria da caixa tonta que sano e natural. Atreverse a mirar a composición destes produtos, pretendidamente sanos e naturais, é botarlle moito valor á cousa. Outra derivación, xa clásica, da submisión aos temidos asteriscos no colesterol e os triglicéridos é o ximnasio. Non fago eu parte dese bizarro batallón de suxeitos que abrazaron como designio preeminente das súas vidas desenvolver os bíceps, tensores e xemelgos e botan, en consecuencia, unha morea de horas suando a gota gorda entrelazados a un complicado aparello metálico, que, invariablemente, lembra o siniestro potro inquisitorial. Razono, entre outras cousas, que se teño chegado ata aquí, despois de lle meter ao corpo o que lle levo metido -literalmente, se teño sobrevivido- pois malo será non aguantar algo máis. Pero ben certo é que, cando empezamos a endosar moitos dos nosos achaques á pila (á pila de anos que temos), é hora de mobilizarmos un pouco o palmito, máis ca nada para que non adormeza e se acomode á molicie. Eu concíliome ben, e dende hai ben anos, coa natación, que practico sempre que podo. Media hora de crawl a bo ritmo, seu ratiño de sauna e unha ducha fría deixan novo un home. Esta bitácora, ademais, e nunha sorte de agradable simbiose, é debedora indirecta do meu exercicio cotián, pois, como resulta horriblemente aburrido percorrer a piscina largo vai largo vén, entreteño o tempo xestando ou modelando, entre brazadas e abafos, moitos dos posts que logo aquí publico. Ao mellor, como efecto da humidade, algúns saen un pouco amolecidos ou escorredizos de máis.28.1.09
Hidrorreflexións
Falando nunha interviú da súa executoria de crápula noctámbulo e os excesos a tal condición anexados, dicía Joaquín Sabina que a obsesión pola saúde é moi mala para a saúde, en referencia a esa caste de individuos e individuas tan habituais que cren inxenuamente que recluírse nunha especie de cápsula de baldeiro -prescindindo de alcol, drogas, tabaco, produtos en sprai, alimentos tratados con pesticidas, comidas de microondas, xel de baño e panga coreana- vai demorar o atroz veredito da Parca, que a toda parte chega. Iso que se deu en chamar vida sana é unha perversión moi propia da sociedade opulenta e hiperconsumista na que habitamos, pois, como é ben sabido, todos os extremos se tocan e todo estado xera o seu contrario. En talante de alimentación, non hai adxectivos que se repitan máis na artillaría publicitaria da caixa tonta que sano e natural. Atreverse a mirar a composición destes produtos, pretendidamente sanos e naturais, é botarlle moito valor á cousa. Outra derivación, xa clásica, da submisión aos temidos asteriscos no colesterol e os triglicéridos é o ximnasio. Non fago eu parte dese bizarro batallón de suxeitos que abrazaron como designio preeminente das súas vidas desenvolver os bíceps, tensores e xemelgos e botan, en consecuencia, unha morea de horas suando a gota gorda entrelazados a un complicado aparello metálico, que, invariablemente, lembra o siniestro potro inquisitorial. Razono, entre outras cousas, que se teño chegado ata aquí, despois de lle meter ao corpo o que lle levo metido -literalmente, se teño sobrevivido- pois malo será non aguantar algo máis. Pero ben certo é que, cando empezamos a endosar moitos dos nosos achaques á pila (á pila de anos que temos), é hora de mobilizarmos un pouco o palmito, máis ca nada para que non adormeza e se acomode á molicie. Eu concíliome ben, e dende hai ben anos, coa natación, que practico sempre que podo. Media hora de crawl a bo ritmo, seu ratiño de sauna e unha ducha fría deixan novo un home. Esta bitácora, ademais, e nunha sorte de agradable simbiose, é debedora indirecta do meu exercicio cotián, pois, como resulta horriblemente aburrido percorrer a piscina largo vai largo vén, entreteño o tempo xestando ou modelando, entre brazadas e abafos, moitos dos posts que logo aquí publico. Ao mellor, como efecto da humidade, algúns saen un pouco amolecidos ou escorredizos de máis.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
6 comentarios:
Voulle contar unha cousa.
Eu andiven unha tempada metido tamén na ocupación esa de largo ven, largo vai por mor dun achaque xa case esquecido. O problema da piscina é dobre, xa que ao aburrimento propio da disciplina hai que sumar o coñazo de mochila/champú/toalla/espirse/chanclas/gorro/gafas/ducha/vestirse... e todo iso a 30º de temperatura e cunha humidade do 110%.
O que lle ía contar. Eu entraba naquela piscina (nova, de autor) e metíame na auga. Cando miraba ao meu redor vía unhas (imos chamar testosterónicamente) pavas impresionantes. Pero impresionantes. Un nivel maribel. Eu pensaba: "pero onde carallo se meten estas o resto do día?" Porque eu pola rúa non vía aquel nivel nin de coña. Nin de coña.
Un día, por cuestión de entrar en detalles, levei as lentillas á piscina. Porque eu sonlle miope. E claro, topei coa crúa realidade. Aquelas sereas só vivían en Miopía. Quén carallo me mandaría a min poñer as lentillas co feliz que era eu naquela terra!
Unha historia a súa, prezado amigo, digna de figurar nunha obra daquelas do Século de Ouro que se intitulaban "para espejo de incautos y aviso de ignorantes". En efecto, todo o atrezzo e infraestrutura piscinaria -que vostede reflicte moi ben- é, en termos técnicos, un puto coñazo. Pero, qué quere que lle diga: algo hai que sufrir. Perich dicía que prender o cigarillo polo filtro é unha experiencia que curte. Non todo vai ser hedonismo nesta vida.
Polo demais, tanto deporte tenme inmunizado contra as vaidades deste mundo e as tentacións da carne. Ora, comprendo a vostede perfectamente. Por boa fortuna, enter a miña miopía gallopante e as puñeteras gafas de auga, que apretan o nariz de xeito insoportable, non vexo alén da punta das mans.
Saúdos.
Despois de vérmonos na piscina, case espidos, chega un á conclusión que a roupa é unha imposición da maioría. Tense por certo que a vestimenta ten a función de taparnos do frío, pero a verdadeira razón é a de taparnos dos ollos alleos. Non por moralidade, senón igualar o que é ben distinto. Na piscina ves a realidade tal e como é. Con esta moda de roupa frouxa todo se iguala, méteslle unha XL e vía. Pero cun bañador a cousa cambia. Aí vese ben ás claras que se todos somos fillos de deus, uns debemos vir dos deuses hindúes -que non debían ser vexetarianos- e outros de deuses máis á liña. Tamén é fácil e imaxinar, ao ver o bandullo, quen compra o xornal para ilo ler á casa e quen o vai ler ao bar. Por sorte, co gorro e as gafas non recoñeces a ninguén e cando saes pola porta, coa bolsa ao lombo, a sociedade volve ser máis igual, máis xusta.
Magnífica interpretación, amigo Manuel. Ata tal punto iguala o bañador -un adminículo autenticamente comunista- que eu lembro algo que o amigo de certo político ben coñecido me contou que a tal punto chegaba a vaidade deste, que non ía á praia por non ter que sufrir a tortura de que ninguén o coñecera. Moi boa a i maxe dos deuses hindúes e dos outros máis á liña.
Saúdos.
Os que temos cativos sabemos o difícil que é distinguir incluso aos nosos propios fillos na praia, e os apuros que se pasan consecuentemente. Tiña unha amiga que lles puña os bañadores máis raros e chamativos que atopaba, e incluso gorros da mesma condición. Era inútil.
Pois a min non me aburre nadar, si me da por ahí penso de largo en largo... ou non. pero cando sales, te duchas e vas a traballar... vas como novo, coma un superman...
Publicar un comentario