Desconectar

Foto: O río Pequeno, afluente do Lor, preto da aldea de Paderne, freguesía de Meiraos, no Courel.
Se hai un país que quintaesencia o cerne máxico, atlántico e ―por que non dicilo― céltico de Galicia ese é o Courel. Non só o Courel en si, como bisbarra oficializada por un concello, senón o país en xeral: os montes de Lóuzara, a terra do Incio (A Cruz, Hospital, Ferrería; Incio: existirá un topónimo máis fermoso?), Triacastela, O Cebreiro…, cadro espacial e humano das historias de Terra Brava de Fole, un libro especialmente querido, e do que xa teño falado.
Claro que hai unha estética da paisaxe, relacionada por modo directo con factores subxectivos e con modos de percibir o entorno que van alén da propia paisaxe, en canto foto fixa apreixada nun momento determinado. Unha vizosa campa caíndo en pendente cara a un regato, ornada de lonxe pola figura dun rabaño de vacas rubias e coa luz esplendente do sol dunha mañá de primavera pode provocar o arrobo horaciano dun urbanita coma quen subscribe e deixar indiferente ao patrón que pastorea as reses, como vén facendo dende que ten lembranzas os últimos cincuenta e cinco anos. Este ten un tempo interno, unha medida da existencia alicerzada na natureza e nos traballos que os ritmos da mesma impoñen. Eu teño un tempo interno, unha medida da existencia alicerzada basicamente no permanente consumo e nos traballos que os ritmos do mesmo impoñen. Non quixera soar a papanatas nostálxico dunha utópica Arcadia, nin facer xuízos de valor baratos e superfluos. Só constato ―cando menos así o sinto― que mesmo iso que chamamos desconectar, introducíndonos nun medio no que os tempos e os ritmos son radicalmente diferentes dos nosos, no van intento de borrar estes temporalmente da nosa cabeza, non deixa de ser un produto máis de consumo.
Cando, fardado de turista rural e facendo iso que chamamos sendeirismo, cruzo un buenos días co lugareño que conduce o gando ―e que leva, por certo, toda a vida facendo sendeirismo― non podo deixar de atribuírlle o pensamento de Obelix: Están tolos estes romanos.
Un amigo contoume unha anécdota deliciosa que trascende non só a honesta e sana retranca do país senón aínda a medida das diferenzas entre un xeito de vivir reconciliado coa natureza e outro xa e definitivamente afastado dela. O meu amigo, que ten unha casa nunha aldea do Courel das máis apartadas ―e máis fermosas tamén―, andaba unha mañá dando unha volta cun can caro que ten, cando se parou a botar un párrafo cun patrón que o saudou. Cando lle dixo:
-Pois nada, ando paseando o can.
El razoou, con toda a retranca do mundo:
-Bueno. Aquí os cans pasean solos.