Máis sobre erros e erratas

Que de cada dez pulsacións sobre o teclado dun ordenador, un mínimo de catro son retrocesos para corrixir erros é unha verdade que probablemente o 90% dos usuarios de informática laboral ou doméstica, "bidixitígrados" coma Vde. ou coma min, terá que recoñecer. O que levo escrito, por caso, (ata o o de escrito) supuxo 12 correccións (o di o propio ordenador, que é así de cruel).
Moitas veces téñome referido a que, no eido concreto da edición, a posibilidade ad infinitum de corrección textual e esta bidixitación da que a maior parte dos autores facemos gala para a mecanoscritura constitúen un cóctel de efectos simplemente devastadores. O que argot editorial chamamos limpar o texto, é dicir expurgalo de erros tipográficos como paso previo á súa maquetación―supoñan, por exemplo, ao autor dun orixinal que non respecta con sistematicidade a obrigatoriedade de deixar espazo tras signo de puntuación ou que aquí si e alá non dá entre palabras máis dun golpe de barra espazadora, e agora multipliquen por catrocentas páxinas DIN A4― pode resultar unha operación extenuante.
Isto que comento ten un reflexo moi fiel, e aínda intensificado pola natureza efémera e inmediata do procedemento, no absoluto descoido que impera na redacción e escrita das mensaxes de correo electrónico. Non sei a Vde. pero a min cáusame unha pobre impresión ―deformación profesional?― recibir mails pragados de erros tipográficos, que falan non precisamente do rigor e coidado do seu redactor. Nin o máis pintado, porén, pode ceibarse de erros neste mester, algúns deles fonte de ambigüidades, coincidencias e homonimias curiosas e, mesmo, hilarantes. Este menda, profesional da corrección lingüística e editorial, que a profesa, predica e ensina, ten neste sentido verdadeiras pérolas. Velaí algunha delas:
-No encabezamento dunha mensaxe dirixida a unha persoa chamada Mercedes:
Merdeces.
Un caso para a psicanálise, sen dúbida.
-Adxuntando un arquivo que o destinatario, de nome Celso, agardaba:
Celos:
Aí che vai iso. Un brazo.
Quería dicir Un abrazo. Semella que lle adxuntaba a devandita extremidade.
-Facendo indicacións a un autor:
Tes que falar co maquetitas da Imprenta.
Por maquetista, claro. O de maquetitas podería pasar polo típico alcume de base profesional.
-Como o acento está a carón do ñ saiume nunha despedida unha cousa rarísima e contraditoria:
Un cordial sañudo.
-Noutra ocasión, enfatizando o meu compromiso:
Constitúe para min un comprimoso que non quero, nin podo, deixar de cumprir.
-A un destinatario de nome Claudio:
Prezado Caludio.
O afectado chamoume, rindo, dicindo que iso de caludio parece un insulto.

Agora teño unha reunión (?!!!?) e non hai tempo para máis. Pero haivos máis destas na artesa.